Maatstafconcurrentie slecht voor de zorg

In hun bijdrage over maatstafconcurentie betogen Groot en Maassen van den Brink (MC 42/2007: 1734) dat de plannen slecht voor de zorg en ondoordacht zijn. Het eerste is waar, het tweede in het geheel niet. Zoals zij ook de minister citeren ‘is de maatstafconcurentie een vorm van prijsregulering’, waarbij de minister verwacht 400 miljoen te besparen.

De maatstafconcurrentie is een voortzetting van benchmarking, het instrument dat al enige tijd wordt gehanteerd bij het vaststellen van de normproductie in het lumpsumtijdperk. Wie onder de benchmark zit met zijn productie, moet terugbetalen. Wie erboven zit, krijgt soms een toeslag. Logisch dat iedere onderschrijdend specialist probeert om in de volgende jaren de productie te verhogen tot de bench­mark. Daardoor zal het gemiddelde stijgen en de benchmark toenemen en zit de onderproducerende specialist weer in hetzelfde schuitje.

Op landelijk niveau betekent dit een jaarlijkse verhoging van de benchmark en bij een gefixeerde lumpsum meer productie tegen eenzelfde prijs. Maatstafconcurentie gaat uit van hetzelfde principe maar dan op prijsniveau: door een te hoge prijs af te straffen, zal het jaarlijkse gemiddelde prijsniveau alleen maar dalen.

Chapeau voor alle beleidsmakers in Den Haag: zij hebben het veld in een fraaie financiële tang. En daar gaat het om: besparen en bezuinigen door prijsregulering. Niks concurrentie. Kwaliteit en innovatie worden alleen met de mond beleden, maar vinden geen weerslag in het beleid. Daarin hebben de auteurs gelijk: slechte, dus goedkope zorg wordt beloond, kwaliteit niet.

Benchmarking heeft alleen zin om negatieve kanten in de gezondheidszorg terug te dringen. Zo is een benchmark van groot belang bij complicatieregistraties. Maar ach, op kwaliteit zet de overheid nu juist niet in.

Haarlem, oktober 2007

Dr. H.J. Voerman, internist