LPF-artsen (1)
Plaats een reactieIn zijn Telegraafcolumn van 24 augustus noemt collega Smalhout de medisch-ethische en juridisch-technische bezwaren die zijn geformuleerd tegen het dwangmatig toedienen van vocht en voeding aan hongerstakers ethisch schrijftafelgeleuter. Immers, levensreddende hulpverlening is een van de pijlers van onze beschaving. Als voorbeelden geeft hij de geboden hulp bij iemand die zich ophangt of verdrinkt. Alsof die gebeurtenissen vergelijkbaar zijn.
Twee artsen, de LPF-Kamerleden Jukema en Zvornar, zeggen bereid te zijn desgevraagd dwangvoeding toe te dienen aan Van der G.
Beiden vinden het belang van de procedurele gang van rechtspraak belangrijker dan het recht op zelfbeschikking en de medisch-ethische en juridisch-technische bezwaren.
In een strafproces gaat het er allereerst om of hetgeen ten laste is gelegd, kan worden bewezen, en gaat het niet om het achterhalen van de motieven van de dader. Het zwijgen van Van der G. belemmert de rechtsgang niet, daar er overtuigende bewijzen zijn voor zijn daad. Hij is bovendien nog niet veroordeeld en dus in principe onschuldig en heeft als zodanig als ieder mens het recht op suïcide.
De argumenten van beide artsen voor hun bereidheid tot het geven van dwangvoeding zijn vanuit medisch en juridisch standpunt irrelevant. Beiden distantiëren zich van het KNMG- en Inspectiestandpunt met een beroep op hun autonomie. Alsof de KNMG van mening is dat het de arts iets dwingends kan opleggen en het professioneel onafhankelijke oordeel van de arts ter discussie kan stellen. Jukema twijfelt aan de toerekeningsvatbaarheid van Van der G., ondanks het feit dat twee forensisch psychiaters, twee vertrouwensartsen en de inrichtingsarts hem volledig wilsbekwaam achten. Hij meent tevens dat een mens zijn recht op zelfbeschikking verspeelt als hij iemand doodt. Hoe kan een Kamerlid met zulke meningen opkomen voor het bevorderen van normen en waarden in een democratische rechtsstaat!
Ik ben het eens met collega Crul, die in zijn hoofdredactioneel (MC 35/2002: 1219) duidelijk en onomwonden aangeeft dat de normen en standaarden van het medisch handelen niet mogen wijken voor de druk van politiek en publieke opinie.
Tilburg, oktober 2002
dr. A.J. Swaak, jeugdarts
- Er zijn nog geen reacties
