Longoedeem wordt routine

Het is 08.00 uur. Het sneeuwt een beetje buiten, maar ondanks dat warmt mijn tent al aardig op. Ik word net wakker als er buiten in een ‘Spaans verbasterd Engels’ weer om een dokter wordt gevraagd: ‘We think we have someone with pulmonary edema’.
Alweer, denk ik! ‘Wait till I am dressed, then I walk with you to your campsite.’ Joost gaat mee, hij begint deskundig te worden.

In de keukentent van de Spanjaarden zit Marti. Klinisch is hij niet heel erg ziek. Zijn compagnons vertellen dat hij de hele nacht heeft gehoest met af en toe wat sputum. Hij heeft 38,1 °C koorts. Hij is erg moe en heeft geen energie. Als ik hem onderzoek, is hij goed georiënteerd en geeft adequaat antwoord. Hij heeft een pols van 120 per minuut in rust en een ademhaling van 30 per minuut. Auscultatie van zijn longen geeft rechts basaal crepiteren en rhonchi. Ik laat Joost ook even luisteren - zelfs zijn beginnende oor hoort de afwijking.
Differentiaal-diagnostisch is deze casus moeilijker dan de eerdere gevallen. Ik denk aan óf een pneumonie óf toch weer high altitude pulmonary edema, HAPE. In dit geval wil ik geen risico nemen; ik kies voor een tweesporenbeleid. Ik vraag aan de Spanjaarden of ze zuurstof hebben. Het antwoord kon ik al raden: nee. Inmiddels weet ik dat een Zwitserse expeditie een Gamow bag, een hyperbaredrukzak, heeft. Dat is een zak waarin je iemand kan leggen, waarna je de druk in de zak opvoert. Hiermee kan je een hoogte simuleren van 3000 meter met een navenante hoeveelheid zuurstof. Twee andere Spanjaarden gaan eropuit om nifedipine te zoeken. Mijn eigen voorraad is niet meer toereikend om uit te delen. Ik geef hem wel al de eerste gift onder de tong en begin met Augmentin.

Even later arriveert de Gamow bag. Ook zijn er twee Oostenrijkers meegekomen, een gids en een bijna-arts. Zij komen op een zeer onprettige, hooghartige manier binnen om de zaak wel even te regelen terwijl Joost en ik inmiddels al alles hebben opgestart. Zonder mij naar mijn bevindingen te vragen gaat deze bijna-collega uit Oostenrijk voortvarend met zijn stethoscoop aan de slag. Uiteindelijk beaamt hij mijn bevindingen en plaatst hij Marti in de Gamow bag. Er hangt een beetje een haantjessfeer, zeker ook omdat de Oostenrijkse gids zich overal mee tracht te bemoeien. Het is veel te druk in deze keukentent. Helaas hebben ook de Oostenrijkers niet genoeg nifedipine. De gids zegt dat er een nieuwe grote Duitse expeditie is aangekomen. Zij hebben van alles veel. Weer wordt er een Spanjaard op uit gestuurd om het betreffende medicijn te halen.

Drie minuten later komen er twee Duitsers de tent binnenstormen, een arts en een zuster. Vanaf het begin hebben zij het hoogste woord en ze willen de bijna-chaos voortvarend gaan regelen. Marti ligt inmiddels al een halfuur op 3000 m, het gaat redelijk.

Nu wordt het mij te veel en ik val uit naar de Duitsers. Ik zeg dat ik al een uur met deze patiënt bezig ben, beleid heb gemaakt en dat alles al georganiseerd is, ik heb alleen nifedipine nodig. Deze oudere arts schrikt hiervan en is het volledig met me eens dat niet iedereen zich ermee moet bemoeien. Hij had begrepen dat er nog geen dokter was en dat er paniek was, een misverstand. Ook de Oostenrijkers zijn geschrokken van mijn uitval en zijn binnen drie minuten vertrokken. Rust.

Inmiddels heeft Marti een uur in de zak gelegen en zijn de Tibetanen weer gereed om iemand naar beneden te dragen. Ook Marti gaat op de rug van deze fantastische mensen naar beneden. Gelukkig weegt hij ’maar’ 70 kg.