LHV-voorzitter: Van lezen word je wijs

Ik heb groot respect voor wijze mensen. Sommigen heb ik wel eens gevraagd hoe zij aan hun wijsheid kwamen. Vaste waarde in het antwoord was altijd de opmerking dat zij vooral veel lazen. Van jongs af aan heb ik dat daarom ook gedaan. Of mij dat tot enige wijsheid heeft gebracht, laat ik graag ter beoordeling aan anderen over.

Lezen leidt echter ook vaak tot emoties. Zo schrok ik mij enige tijd geleden behoorlijk rot bij het lezen van het dagblad Trouw. In niet mis te verstane woorden schetste huisarts Cees Dekker zijn woede en frustraties over de administratieve chaos rond de invoering van de nieuwe Zorgverzekeringswet. Uitvoerig en pijnlijk accuraat schetste hij de problemen die huisartsen hebben bij het indienen van declaraties. Zelf gaf hij aan die week acht tot negen uur extra te hebben besteed aan administratieve handelingen. De oorzaak voor de organisatorische problemen bij de verzekeraars spitsen zich volgens hem toe op twee groepen patiënten: zij die van verzekeraar zijn veranderd en zij die van huisarts zijn veranderd. Onvindbaar zijn zij: voor verzekeraar en zorgverleners. Ik kan daar direct een derde groep verzekerden aan toevoegen, namelijk de voormalig particulier verzekerden. Ik ben er niet trots op, maar ik mag mij recent ook tot de categorie ‘onvindbaren’ rekenen. De medicijnen die ik op dit moment moet gebruiken, moet ik bij mijn apotheker contact afrekenen. Hij is mij virtueel even kwijt.

Waar ik echter zo van schrok, was de uitspraak die Dekker in de kop van zijn verhaal deed: ‘Als het kon, stopte ik acuut’. Blijkbaar heeft het zover moeten komen dat huisartsen hun vak dusdanig hebben zien verworden tot het voortdurend moeten uitvoeren van administratieve handelingen, dat zij nu geneigd zijn er de brui aan te geven. In dezelfde week lees je dan echter ook dat het kabinet heeft besloten tot het nog (?) verder terugdringen van de administratieve lasten voor burgers en bedrijven, vooral door een grotere inzet van geautomatiseerde bestanden. Maar liefst vier miljard moet dat volgens het kabinet kunnen opbrengen. Als ik dat lees, kan ik mij de woede van Dekker nog beter voorstellen. In de onderhandelingen over de nieuwe financierings­systematiek stelden de zorgverzekeraars een ‘premie’ in voor huisartsen in voor het digitaal aanleveren van declaraties. Gevolg? Een zeer groot deel van alle huisartsen doet dit. Mooi, denk je in eerste instantie. Als dat geen forse besparing oplevert, dan weet ik het niet meer. Maar terwijl de huisartsen zorgen voor een verlichting van de administratieve lasten bij verzekeraars, heeft dit een ongekende verzwaring van hun eigen administratie tot gevolg. Want in plaats van retourinformatie in digitale vorm, krijgen zij die met pakken tegelijk op papier terug. Tel uit je winst.

Als huisartsen hieruit de conclusie trekken dat zij maar beter met hun vak kunnen stoppen, dan is voor mij de maat vol. Dit gaat niet alleen ten koste van de gezondheid van de huisarts, maar ook ten koste van de kwaliteit van de patiëntenzorg. Het wordt daarom hoog tijd dat die regelmatig aangekondigde verlichting van administratieve lasten eindelijk ook eens de huisartsen bereikt. Zij én de patiënten hebben er recht op. Want al lezend kwam ik ook bij een artikel in De Telegraaf, waaruit weer eens de tevredenheid van de Nederlandse burger met zijn of haar huisarts bleek. Maar tegelijkertijd was men ook bezorgd dat de huisarts van nu wel eens onder de werkdruk zou kunnen bezwijken.

Voor mij staat het onomstotelijk vast: van lezen word je wijs. Diezelfde wijsheid wens ik ook de lezeressen en redactie van het weekblad Libelle toe. Want dat blad is via een enquête op zoek naar de beste huisarts van Nederland. Wie wint krijgt de gouden stethoscoop. Ik roep iedereen op slechts één kandidaat naar voren te schuiven: de gehele beroepsgroep huisartsen. Zij verdienen het.

Bas Vos, voorziter LHV