Lange vingers en voeten

Voordat ik aan de huisartsenopleiding begon, heb ik drie jaar als agnio gynaecologie en obstetrie gewerkt. Bijzonder was om op Curaçao de eerste ervaringen met dit vak op te doen. Een jaar geleden werd de herinnering aan een van de bevallingen daar weer opgehaald door een artikel in het NTvG met de titel: Een baby met lange vingers en voeten.

Ik kreeg kippenvel want ik zag het direct weer voor me. Het hoofdje werd geboren, ik pakte het kind aan, moeder schreeuwde: ‘Wat een enge handen, wat een enge handen!’ Het enige wat door mijn hoofd heen raasde was: vreemde handen, andere problemen, afnavelen, hart en longen luisteren en kinderartsen in consult vragen.

Het jongetje maakte het goed na de bevalling. Hart en longen waren zo op het eerste gehoor oké. Inpakken, met zijn handjes onder zijn okseltjes in een doek strak ingebakerd en bij de geschokte moeder en vader neerleggen. Onderwijl moeder en vader geruststellen. ‘Jullie zoon heeft inderdaad bijzondere handen, ik heb hem ingepakt in een doek, dan hoeft u niet meer zo te schrikken als u zijn vingers ziet. Kijk eens wat een mooi gezichtje hij heeft.’

De ouders vertelden mij enkele dagen later hoe prettig ze het hebben gevonden. Hoe er na de eerste schrik en de grote onrust ook nog even tijd was om naar zijn gezicht te kijken. Ik heb hun kaart en briefje bewaard. Het zijn dingen die je bijblijven. Enkele weken later kreeg ik weer een kaartje: hij
is overleden.

Het artikel had ik in een minuut gelezen. Mijn ogen flitsen naar auteur en plaats. Apeldoorn, 2007... en ik realiseerde me dat ik de parteur was van deze bijzondere bevalling en van deze bijzondere zoon.

Marike Schaap, huisarts in opleiding

Lezersbijdragen Bijzondere bevalling