LAD-voorzitter: M’n allerlaatste een na laatste

In tegenstelling tot wat mijn toenmalig afdelingshoofd veronderstelde, werd ik niet voor het leven benoemd. Mijn afscheid als voorzitter van de artsenwerknemersorganisatie Landelijke vereniging van Artsen in Dienstverband is in zicht. Te midden van de continuïteit van bestuurlijke activiteiten, voortgang van cao-onderhandelingen en onverminderde inzet in de sfeer van belendende belangenbehartiging leidt dat tot terugzien op acht bewogen jaren. Dit is de allerlaatste een na laatste keer dat deze column onder mijn naam verschijnt.

Wat ik apprecieer? Onder meer de resultaten van onze inspanningen om ook tot specifieke arbeidsvoorwaardenregelingen te komen. Zoals voor de medisch specialisten in de algemene ziekenhuizen en in de acht universitair medische centra. En ook voor de huisartsen in de gezondheidscentra. Dat voor alle artsen in acht jaar salarisstijgingen van in totaal meer dan 25 procent werden gerealiseerd, om nog maar te zwijgen van verbeteringen in de secundaire sfeer. De LAD ging op weg naar 12.000 leden.

Wat ik betreur? Dat we (nog) niet in staat zijn gebleken om stagevergoedingen voor de coassistenten te realiseren. Terwijl het een alleszins gerechtvaardigde wens is om enigszins te worden gecompenseerd voor de werkzaamheden en ondersteuning in het ziekenhuis - en de co’s de enigen zijn die geen vergoeding krijgen.

Werkgevers, maar ook andere artsenverenigingen en collega-werknemersorganisaties hebben er in cao-overleg en daarbuiten nooit ook maar één vinger naar uitgestoken. Het was telkens weer een koude douche om legio mooie cao-resultaten aan de achterban te kunnen presenteren, maar qua stagevergoeding met lege handen naar huis te moeten. Voor de goede orde - we hebben het dan over ‘wereldbedragen’ van ongeveer 250 euro per maand per coassistent. Men heeft mij nooit overtuigend kunnen voorrekenen welke diepe bressen dit zou slaan in ziekenhuisbudgetten die al snel boven de 100 miljoen liggen.

Daarom vind ik het een gemiste kans dat het Stagefonds Zorg, dat vorige maand op instigatie van het ministerie van VWS officieel van start ging, wél stages op mbo/hbo-niveau subsidieert, maar het daar dan ook bij laat. We moesten dit maar eens aanhangig maken bij Kamerleden en hen wijzen op deze ongelijkheid. Dat het Studentenplatform van de KNMG zich steeds duidelijker op dit vlak manifesteert en dat wij samen optrekken, vind ik een goede ontwikkeling. En ook het Landelijk Overleg Co-Assistenten en het Landelijk Medisch Studenten Overleg laten zich steeds nadrukkelijker gelden.

Als belangen niet in overleg kunnen worden afgedwongen? Ligt dan het voeren van acties door de coassistenten voor de hand? In werknemersland annex LAD-doktersland is het een beproefd en dikwijls succesvol middel. Maar in dit geval zal de actiebereidheid van de collega’s van morgen en overmorgen richting Den Haag naar alle waarschijnlijkheid helaas niet worden geconcretiseerd. ‘Den Haag’ en werkgevers c.s. weten dat ook wel en maken daarvan in mijn ogen gewoonweg misbruik.

Dus, alles bijeen - graag had ik dus ook de coassistenten ‘verzorgd’ achtergelaten. Als LAD-voorzitter en als voormalig OR-lid ligt een rechtvaardig beloningsbeleid mij na aan het hart. En ook als een bezorgd huisvader die nu de studiefinanciering van kindlief zelf aanvult. Dat de LAD in cao’s en in de al genoemde regelingen doorgaans fraaie salarisperspectieven kan schetsen, is voor coassistenten slechts een soort ‘welvaart op termijn’.

Evert Bais, voorzitter LAD