Kunst- en vliegwerk

Op tweede kerstdag 2006 heb ik mijn laatste dienst op de huisartsenpost gedraaid. Ik heb er dan 34 dienstjaren buiten kantooruren op zitten. Hoogste tijd om daar een punt achter te zetten, vond ik. De laatste vijf jaar van mijn levenscyclus als huisarts wil ik me wel bínnen kantooruren aan van alles en nog wat committeren, maar wil ik zelf de regie voeren over de uren daarbuiten. Mijn weerstand tegen het doen van diensten was zo groot geworden dat als ik er niet onderuit had gekund, ik waarschijnlijk binnen twee jaar het bijltje erbij neer had gegooid.

Om van die diensten af te komen, moest ik trouwens wel wat geld neertellen: 3000 euro uit eigen zak omdat de dienst­inkomsten ontoereikend zijn om de waarnemer te betalen. Ook stel ik er mijn herregistratie mee in de waagschaal. Mijn lot als huisarts is bezegeld: over vijf jaar kan ik niet aantonen dat ik minstens tien diensten per jaar heb gedraaid, die nodig zijn voor herregistratie.

Soit. Het zij zo. Kiezen doet altijd pijn. Maar is het eigenlijk niet treurig dat, terwijl allerlei arrangementen zijn bedacht om het huisartsenvak voor jongeren aantrekkelijk te maken, senioren alleen met kunst- en vliegwerk van hun overbelasting kunnen afkomen?

Kom op LHV en Zorgverzekeraars Nederland. Doe er wat aan. Marktwerking biedt toch volop kansen! Bedenk eens een behoorlijke afbouwregeling voor senioren als ik, die de huisarts­geneeskunde hebben gebracht naar de plaats waar deze nu staat. Op de drempel van een glanzende toekomst. 

Maarten Cox, de huisarts