Jip, onze chronische patiënt
1 reactieDokters hebben veel met dieren. Beroepsmatig en privé. Zoveel werd mij wel duidelijk bij het samenstellen van deze inmiddels traditionele eindejaarsglossy. Ons cadeautje voor onder de kerstboom. De humane en veterinaire patiënt lijken daarbij meer op elkaar dan de wetgever wil toegeven (Laat behandeling ziek dier over aan dierenarts). Soms heeft de mens last van het dier, zoals bij Q-koorts en vogelgriep, maar ook heel vaak profijt. Alle variaties zijn mogelijk. We hebben dit scala aan opties zoveel mogelijk in beeld gebracht. Daarbij konden we gebruikmaken van meer dan honderd lezersbijdragen, over hoe u als mensendokter – mogelijk illegaal, maar wel functioneel – dieren in nood medisch te hulp schoot.
Zelf behandel ik Jip. Onze dertien jaar oude kater die deze zomer opvallend veel ging drinken en nog suffer werd dan van een gecastreerde kater met onder andere blaasstenen en status na dubbele beenbreuk beiderzijds mag worden verwacht. Om niet voortijdig in een euthanasiediscussie te belanden, is hij inmiddels goed verzekerd. Even gegoogeld met de waarschijnlijkheidsdiagnose diabetes in het achterhoofd. Daarna bij de dierenarts, gebruikmakend van de overbekende vingerprikker, onze tegenspartelende kat wat bloed ontfutseld uit een minuscuul vaatje in de oorschelp, en ja hoor: glucose 29,5 mmol/l. Jips status van chronische patiënt werd bevestigd. Geen orale antidiabetica, direct aan de insuline 2dd subcutaan, dieet en regelmatig glucosemeting, als ik dat tenminste durfde… Een schoolschrift als patiëntendossier, bloedcontroles en titreren tot onder de 10 mmol/l. De gewone apotheek fungeert als leverancier van alle hulpmiddelen, inclusief de orale gelei met sinaasappelsmaak voor bij een hypo; vis- of muissmaak niet leverbaar. Net zoals bij een kind, blijkt goed afleiden alvorens te prikken de remedie.
In de vakantie helpt de ene chronische patiënt de andere: mijn 90-jarige schoonouders – beiden zelf insulinespuiters – krijgen Jip dan te logeren. Met al hun kennis en kunde zorgen zij ervoor dat Jip normoglycemisch blijft. ‘Hoe vaak moeten we de naald verwisselen?’, vraagt m’n schoonvader me nog. ‘Als die bot wordt, volgens onze dierenarts, maar doe het toch maar wat frequenter.’
Een goed 2011 met uw hele levende have.
Ben Crul
Kaspar Mengelberg, psychiater
, Amsterdam
Onze lieve kater Zwartje, nu veertieneneenhalf, had zeven jaar geleden geen zin meer in eten, trok zich terug en vermagerde. Bij de dierenarts bleek hoog creatinine en ureum in het bloed. End stage renal failure, bevestigd door diereninternist, echo ...en punctie. We vreesden hem snel te verliezen, maar iets dat lijkt op een wonder is gebeurd.
Naast eiwitarm dieet krijgt hij sindsdien van mij iedere dag 125 ml Ringerlactaat subcutaan. Ik koop de zakken in dozen van vijftig van de apotheek in het ziekenhuis, verwarm ze tot lichaamstemperatuur in de wijnkoeler en gebruik dunne korte naalden. Ik maak de huid met alcohol schoon. Zwartje vraagt er zelf om, springt op de keukentafel, zit erbij te eten of naar vogels te loeren. Vasthouden is er van vrijwel begin af aan niet bij. Nog nooit is een infectie opgetreden. Zwartje maakt het uitstekend. Mede dankzij uitstekende samenwerking met de dierenarts.
Met beste wensen voor u allen in 2011