Jeugdartsen tegen besnijdenis (9)

Met mijn kleine studie naar circumcisie bij jongens heb ik de Paul Sporken Prijs voor de medische ethiek gewonnen. Het onderzoek met de titel ‘Niet-therapeutische jongensbesnijdenis in Nederland: passende zorg of genitale verminking?’ is gepubliceerd in het septembernummer van het Tijdschrift voor Gezondheidszorg en ethiek (TGE).

Uit mijn studie blijkt dat er wel degelijk negatieve effecten van besnijdenis zijn beschreven. Ook de tuchtzaak ‘Mislukte besnijdenis’(MC 43/2004: 1702) is daar een voorbeeld van. De complicaties van besnijdenis kunnen ernstig zijn; Van der Waart (azM 2001)beschrijft zelfs dat een op de vijf jongens plasklachten houdt. Er sterven zelfs wel eens jongens na een besnijdenis.

Maar er zijn nog andere argumenten te noemen waarom besnijdenis, met name door artsen, discutabel is. De vergelijking met vrouwenbesnijdenis gaat in een bepaald perspectief wel op. In veel gevallen is besnijdenis helemaal geen uiting van religie, maar veel meer van cultuur. Er staat bijvoorbeeld niets over besnijden in de koran en in de meeste Afrikaanse landen gebeurt het als een ritueel. Ook de praktijken in Noord-Amerika zijn niet gebaseerd op religie maar op gebruiken. Het feit dat ouders het aan hun minderjarig kindje opdringen, is in mijn ogen verwerpelijk. En ook het schaarsteprobleem dat door medisch gezien onnodige ingrepen als deze in de hand wordt gewerkt, speelt een rol.

In mijn essay kom ik tot de conclusie dat jongensbesnijdenis door artsen in Nederland niet te verantwoorden is. Eventueel zijn er tijdelijke alternatieven te bedenken, zoals al gebruikelijk is in de joodse gemeenschap: besnijders-cursussen, waarbij vaders letterlijk het heft in eigen handen nemen. Uiteindelijk zouden we moeten streven naar het afschaffen van besnijdenis.

Maastricht, november 2004

Andrea Ruissen, zesdejaars student geneeskunde