Ivo Panhuizen (34)

Sinds 1 oktober 2007 anesthesioloog in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen.

‘Salaris speelde geen rol bij mijn keuze voor deze vacature. Ik ging puur voor de inhoudelijke kant en wilde geen maatschapbeslommeringen; geen gedoe met verzekeringen en pensioenen. Gelukkig kende ik al een deel van de vakgroep en is de markt voor anesthesiologen erg goed. Ik wist dat de vakgroep had afgesproken dat de nieuwe anesthesioloog hetzelfde salarisaanbod moest krijgen als alle anderen.

In het voorstel van het ziekenhuis stond initieel echter dat ik daar in vier jaar naartoe moest groeien, terwijl ik dezelfde verantwoordelijkheden draag en dezelfde diensten draai als de anderen. Geld is voor mij geen drijfveer, maar het ging mij erom dat zij voor hun voorstel geen argumenten hadden. Het stak mij dat ik een, niet onderbouwd, minder goed voorstel kreeg.

Ik ging niet akkoord met vier jaar ingroeien. Dat moest twee jaar worden op basis van verschil in ervaring met de zittende vakgroepsleden. Gelukkig namen twee collega’s het voorstel tijdens de onderhandelingen door op overeenkomsten in hun contracten. Er bleek een ziekenhuispolicy te bestaan dat niemand in zijn nieuwe functie in inkomen erop achteruit hoeft te gaan. Toen kreeg ik goede argumenten in handen. In twee maanden waarneming na mijn opleiding kreeg ik namelijk hetzelfde salaris als het aangeboden topsalaris. Dit zou helemaal ‘niet ingroeien’ betekenen. Daarop sloten personeelszaken en ik een compromis door de periodiekdatum aan te passen. De ingroeiperiode is nu een jaar en tien maanden.

Mijn secundaire arbeidsvoorwaarden waren al goed geregeld. Een van mijn redenen om te solliciteren was namelijk de sfeer op de afdeling. Kosten worden door het ziekenhuis vergoed. Ik heb er zeker het maximale uitgehaald. De argumenten werkten in dit geval tegen het ziekenhuis. Het is dus belangrijk om te vragen waarom het voorstel is zoals het is.’

Beeld: De Beeldredaktie