Intensieve hulp bij stoppen met roken loont
Plaats een reactie
Hartpatiënten die na intensieve hulp stoppen met roken, blijven langduriger abstinent dan lotgenoten die minimale steun kregen. Dat concludeert de Canadese onderzoeker Patricia Smith in Canadian Medical Association Journal.
Het onderzoek werd gedaan op vier hartafdelingen van een Canadees ziekenhuis. De 276 patiënten waren achttien jaar of ouder en rookten in de maand voor opname. Het betrof patiënten van wie het lichaam hen een forse waarschuwing had gegeven: ze waren opgenomen vanwege een coronaire bypassoperatie of acuut myocardinfarct.
De ene groep kreeg minimale steun: een verpleegkundige nam met de patiënt twee pamfletten door over stoppen met roken. Hierin staat bijvoorbeeld hoe te stoppen en waar hulp met stoppen te verkrijgen is. Verder gaf de verpleegkundige aan dat farmacotherapie een hulpmiddel is.
De andere groep kreeg intensieve begeleiding, dat wil zeggen uitgebreide (een uur) voorlichting aan het bed en allerhande materiaal – zoals video, werkboek en audiotape – om mee naar huis te nemen. Ook deze groep werd verteld dat farmacotherapie mogelijk was. Bovendien belde de verpleegkundige in de maanden na ontslag deze patiënten zeven keer en gaf hen wederom informatie en ondersteuning.
Een jaar na de stoppoging beweerde 62 procent van de intensieve-interventiegroep nog steeds niet te roken en 46 procent uit de groep met minimale interventie. In werkelijkheid bleek 54 procent van de intensieve groep te zijn gestopt en 35 procent van de groep met minimale steun.
Opmerkelijk genoeg blijkt uit het onderzoek dat farmacotherapie niet loont. Het aantal patiënten dat met antirookmedicatie abstinent bleef, bleek beduidend lager dan de patiënten die geen pil gebruikten. In beide groepen (minimale en intensieve interventie) zaten mensen die gebruikmaakten van farmacotherapie. Overigens lag de focus van de onderzoekers niet op de effectiviteit van farmacotherapie en wordt geen verklaring gegeven voor deze bijvondst. ILS
Canadian Medical Association Journal 2009; 180 (13), 1297-1303
- Er zijn nog geen reacties
