Indicatie op recept (2)

Het geneesmiddelenbeleid van de overheid, waarbij een centrale rol wordt toebedeeld aan de zorgverzekeraar bij de verstrekking van geneesmiddelen en waarbij de apotheker een medebehandelingsfunctie krijgt, lijkt te worden ingegeven door uitsluitend financiële argumenten. Kwalitatieve patiëntenzorgaspecten als grondslag voor dit voorgenomen beleid zijn in deze plannen nauwelijks te herkennen. Indien de zorgverzekeraar het geneesmiddelenformularium gaat samenstellen (ongetwijfeld van wisselende samenstelling afhankelijk van inkooptechnische argumenten) vervalt een van de belangrijkste pijlers van het prescriptiegedrag van internisten, namelijk het gebruik van een beperkt arsenaal geneesmiddelen waarmee ervaring is en wordt opgedaan. Internisten zullen worden geconfronteerd met binnen de regio wisselende formularia, tussen zorgverzekeraars wisselende formularia én bij de individuele patiënt steeds wisselende formularia.

Noch de zorgverzekeraar, noch de apotheker beschikt over expertise van farmacotherapeutisch beleid. Het artikel ‘Indicatie niet op recept’ (MC nr. 4/2000, blz. 140) geeft daarvoor duidelijk onderbouwing en argumenten. De prevalentie van ziekten heeft grote invloed op de voorspellende waarde van diagnostisch en therapeutisch beleid. Zonder deze kennis kan geen goede farmacotherapie worden bedreven.

De internist heeft door zijn brede ervaring en opleiding bij uitstek kennis, ervaring en inzicht in deze prevalentie. Een apotheker ontbeert die kennis! Kenmerken van het internistisch handelen zijn expertise, coördinatie en continuïteit, zoals ook benoemd in de Eindtermen Interne Geneeskunde. Het zijn deze factoren die de internist bij uitstek geschikt maken voor keuzes van farmacotherapie, waarbij de internist tevens deskundigheid heeft in het individualiseren van de farmacotherapie. Hier ligt geen rol voor, noch deskundigheid bij de apotheker of zorgverzekeraar.

Geneesmiddelenkeuze dient plaats te vinden door de beroepsgroep aan de hand van door haarzelf vastgestelde richtlijnen en aan de hand van expertise en ervaring.

Apothekers zijn goed in het verstrekken van geneesmiddelen, zorgverzekeraars in het verzekeren en internisten in keuzes van farmacotherapie.

Indien elke schoenmaker zich bij zijn leest houdt, zal kwaliteit van zorg beter behouden blijven dan met de plannen van De Vries, Weyers of Annink.

Utrecht, januari 2000