Ik was een held

In 1970 was ik een kersverse arts, met een toekomstige opleidingsplaats in de neurologie op zak. In het vakantieseizoen nam ik waar in een huisartsenpraktijk.

Met mijn – eveneens kersverse – echtgenote toog ik naar een dorpje in Midden-Limburg. Na wat instructies kreeg ik de sleutels van de auto en het huis. Het ging er gelukkig vrij gemoedelijk aan toe. Al snel kwam ik erachter dat mijn kennis van ziekenhuisgeneeskunde hier niet veel waard was. Gelukkig gaven tochtjes naar de apotheek gelegenheid tot het raadplegen van boeken, vooral over huidaandoeningen en kno-heelkunde.

Op een zaterdag kwam een verwacht telefoontje over een aanstaande bevalling, in een afgelegen boerderij. De huisarts had mij verteld dat het vorige kindje kort na de geboorte was overleden, met ernstige aangeboren afwijkingen. Een collega had weekenddienst voor de regio, zodat ik rustig kon afreizen, gewapend met verlostas en een stapeltje medische tijdschriften. De aanstaande vader was met een vlag op een kruispunt gaan staan, zoals ik had gevraagd. Een tegenvaller was wel dat ik nergens in de praktijk steriele handschoenen had kunnen vinden. Terwijl ik in de boerenkeuken mijn handen en armen schoon borstelde, voelde ik de ogen van de Leidse hoogleraar verloskunde in mijn rug prikken.

De ontsluiting bleek niet ver gevorderd. Ik wachtte geduldig af in een rieten stoel in de woonkamer, naast een slinkend stapeltje tijdschriften. Uiteindelijk was het zover. De uitdrijving verliep zonder problemen. Een jongetje. Toen ik hem na het afnavelen in de armen van zijn moeder legde en vroeg hoe hij ging heten, kwam de wedervraag: ‘Hoe heet u, dokter?’ Ik gloeide van trots. Dit was mijn moment van glorie. Ik had een gezond kind ter wereld gebracht, op een vrije dag, met blote handen nog wel. Kortom, ik was een HELD. Nu kwam mijn beloning.

‘Jan’, zei ik.

Waarop de moeder antwoordde: ‘Nou ja, we moeten er eigenlijk nog even over denken’.

Ik was terug op aarde.

Jan van Gijn, neuroloog

• Lezersbijdragen Bijzondere bevalling