Hypocrisie over hiv
Plaats een reactieWe weten allang hoe we de verspreiding van hiv moeten stoppen. Toch blijven regeringen geld over de balk gooien met politiek correcte preventieprogramma’s die geen enkel effect hebben, zegt Elisabeth Pisani. Tien jaar heeft de Amerikaanse epidemiologe deel uitgemaakt van wat ze de ‘aidsmaffia’ noemt in haar gepeperd getoonzette boek Sex, drugs… & aids. Ze schopt daarin een paar heilige huisjes omver.
Zo zijn er volgens haar veel te veel preventieprogramma’s die zich richten op mensen die nauwelijks of geen risico lopen. Pisani, even in Nederland voor een toelichting op haar boek: ‘Ze kosten veel geld (ongeveer tien miljard dollar per jaar, red.), tijd en energie.
En ze verdoezelen de waarheid, uit angst voor racisme of uit angst dat het budget van de instelling of niet-gouvernementele organisatie in rook opgaat. Intussen weten we dat regeringen zich niet erg druk maken om “zondaars” als sekswerkers, spuitende verslaafden en homo’s.’
Volgens Pisani zijn er eigenlijk twee hiv-epidemieën. ‘In Afrika is de hiv-prevalentie alleen zeer hoog in die gebieden waar de bevolking veel simultane seksuele partnerschappen kent, veel onbehandelde soa’s en veel niet-besneden mannen. In de overige 97 procent van de wereld heeft de overgrote meerderheid van hiv-besmette volwassenen de ziekte opgelopen via het injecteren van drugs, anale seks, en het kopen en verkopen van seks.’
Wat de laatste categorie betreft, komen we daarom al een heel eind met twee vrij simpele maatregelen, aldus Pisani: ‘Het verstrekken van gratis condooms en het uitdelen van schone naalden.’
Irene Keizer, programmaleider van het Aids Fonds vindt Pisani’s analyse ‘scherp’: ‘Overheden doen mondiaal inderdaad te weinig aan bijvoorbeeld op prostitutie gerichte programma’s; aan spuiten omruilen, het onder de aandacht brengen van de gevaren van anale seks. Maar die kwesties stellen wij wel voortdurend aan de orde.’
Ze vindt ook dat Pisani soms overdrijft. ‘Zo bestrijdt ze dat er een link is tussen armoede en hiv. Maar armoede maakt juist dat er geen faciliteiten zijn om mensen te behandelen, wat de impact van de hiv-epidemie alleen maar dramatischer heeft gemaakt.’
Verder ziet Pisani de culturele factor over het hoofd, meent Keizer: ‘In een land als Servië met een masculiene cultuur heeft men veel moeite met homoseksualiteit, ook artsen. Dat maakt het moeilijk preventieve maatregelen te nemen, want die betekenen een impliciete erkenning van homoseksuele praktijken.’
Bovendien onderkent Pisani onvoldoende dat drie miljoen mensen in de midden- en lagelonenlanden nu een hiv-behandeling krijgen. Keizer: ‘Acht jaar geleden hielden we dat nog voor onmogelijk. Ook de programma’s van de Amerikaanse overheid, waarop Pisani nogal afgeeft omdat ze onthouding prediken, hebben daaraan bijgedragen.’
Pisani relativeert de hoge verwachtingen van hiv-remmers. ‘Menigeen denkt dat het verstrekken ervan een vorm preventie is. Je maakt hiv immers minder overdraagbaar doordat het aantal viruscellen laag wordt gehouden. Maar mensen gaan zich daar vervolgens naar gedragen: ze denken dat ze er niet meer aan dood zullen gaan en worden onvoorzichtig. Terwijl ze in de eerste plaats niet besmet moeten raken. Daarop moeten we ons richten.’ HM
Elisabeth Pisani, Sex, drugs... & aids - Onthullingen uit de hypocriete wereld van de hiv-preventie, Nieuw-Amsterdam, 335 blz., 22,95 euro.
Blog:
Beeld:Polaris, HH
- Er zijn nog geen reacties
