Honderd

de praktijk van de thuiszorg

Mijn wijffie wordt honderd. Volgende week. Het wordt een groot feest. De burgemeester komt haar hoogstpersoonlijk feliciteren, want in deze tijd van technologie en telecommunicatie houden zijn ambtenaren van de burgerlijke stand hun computergegevens goed bij en hebben ze hem op tijd gewaarschuwd. En dus werd een halfjaar geleden de familie op de hoogte gebracht van het belangrijke bezoek. Als hun moeder de gezegende leeftijd zou halen, want je weet het maar nooit met die oude dametjes ...

Maar ze wordt honderd, er kan niets meer misgaan.

Ze woont zelfstandig in een gebouw dat de onmogelijke omschrijving WOZOCO heeft gekregen van onze paarse regering. Dat betekent woon-zorgcomplex, geloof het of niet.
Ze kookt nog iedere dag haar eigen eten, ook al gaat dat gepaard met een hoop geknoei. Ze heeft namelijk staar, ze ziet alleen nog maar grijze vlekken. Als toetje maakt ze vanillepudding die ze decoratief garneert met hagelslag.

Ze wilde geen thuiszorg, de kinderen konden immers voor haar zorgen en haar mankeerde toch niks?

Het eerste halfjaar ben ik haar gaan helpen met douchen, dat vond ze goed. Daarna deed ik in sneltreinvaart haar huisje: poetsen onder het mom van ‘ik veeg effe hier en daar’. Als ze me zat was, verdween ik gauw. Zo heb ik me er langzaam maar zeker naar binnengewerkt en nu krijgt ze de hulp die was geïndiceerd.
Ze vind het ongelooflijk dat ze mij niet hoeft te betalen. Ik heb haar uitgelegd dat de verzekering en de regering dat doen, dat ze haar leven lang hard genoeg heeft gewerkt en nu recht heeft op mijn hulp.

Iedere dag bidt ze dat ze honderd jaar mag worden. En dan de grond in, zegt ze. Vorige week is ze gevallen, een klein wondje aan haar oog, verder gelukkig niks. In tegenstelling tot andere hoogbejaarde dames bij wie ik werk en die wel eens vallen en daarna uit angst niet meer durven te lopen, zat ze de volgende morgen weer aangekleed aan de tafel in de woonkamer. Snap je dat nou, dat je zo maar kan vallen? En dat je dan potverdorie niet meer overeindkomt!

Maar ja, zegt ze dreigend, er kan in een week nog veel gebeuren...

Ik heb haar gezegd dat ze zich tot haar verjaardag gedeisd moet houden, daarna kon ze doen wat ze wilde. Lachend stemde ze in met mijn voorstel. En toen ik haar vertelde dat ze voor haar honderdste verjaardag ook een telegram van de koningin zou krijgen, zei ze verbaasd: ‘En heb ik daar wat aan?’

Nee, daar heeft u niks aan.