Het geld ligt klaar ...

Na het interview te hebben gelezen met Nico Oudendijk, waarnemend Directeur-Generaal van de Volksgezondheid, met de titel: ‘Het geld ligt klaar, maar we komen het niet brengen’ (MC nr. 15/2000, blz. 536) kan ik zijn opmerkingen over de huisartsen niet onbeantwoord laten.

Wij huisartsen hebben niet het gevoel dat wij iets samen doen met VWS. Van VWS uit ervaren wij eenrichtingsverkeer. Het ‘samen doen’ blijft in onze perceptie te veel beperkt tot loze woorden. En als dát van onze kant aan de orde wordt gesteld, vindt de minister dat we niet moeten zeuren, maar poetsen. Lastige jongens, die huisartsen. Is er geld voor praktijkondersteuning, dan zeuren ze weer over iets nieuws.

Nico Oudendijk vindt dat vreemd, zo begrijp ik. Laat ik dat, als gewone huisarts, eens proberen uit te leggen. Dat geld voor de praktijkondersteuning is namelijk geen nieuw geld. We worden geacht het zelf te verdienen door de koppeling met het elektronisch voorschrijfsysteem (EVS). Dit was één van de belangrijkste aanleidingen voor de bestuurscrisis binnen de LHV. Het was ook de reden voor de ruzie met Zorgverzekeraars Nederland (ZN), die hierover evenzeer verdeeld was.

Vervolgens moeten huisartsen zich in duizend bochten wringen om aan die zakken met geld voor de praktijkondersteuning te komen. Ze moeten een samenwerkingscontract hebben, ze moeten de praktijk laten doorlichten, er moet een apparaat worden opgezet om de praktijkondersteuning te begeleiden, praktijkondersteuners moeten worden opgeleid, ze moeten in dienst komen en de praktijkondersteuner moet een spreekkamer hebben.

Kortom, dikke pakken papier, terwijl het voordeel voor de huisarts persoonlijk onduidelijk is. Wij huisartsen krijgen nogal erg het gevoel dat de zakken met geld in Timboektoe staan en dat we ze per fiets moeten gaan halen. Dat kost erg veel tijd. En tijd hebben wij weinig. We zijn de hele dag al aan het poetsen.

Malden, april 2000