Het einde

Na zes lange jaren van studie is het, eigenlijk toch nog sneller dan verwacht, dan zover: de dag van het artsexamen. Ondanks dat deze ceremonie in mijn studiestad louter formeel is en van mij persoonlijk weinig meer vereist dan het uitspreken van ‘Dat beloof ik’, ben ik, evenals mijn collegae bijna-dokters, toch zenuwachtig. Zo moet mensen zich voor een huwelijk voelen, denk ik.

Na het inleidende praatje van de voorzitter van de examencommissie is het tijd voor ‘de eed’. Een voor een is iedereen aan de beurt: eerst de mensen die de eed afleggen, vervolgens degenen die voor de belofte hebben gekozen. Eigenlijk is het jammer dat ik de belofte ga afleggen, aangezien dan de gehele studie culmineert in drie kleine woordjes, in tegenstelling tot de mooie en veel plechtiger klinkende volzin die de eed inhoudt.

Nadat ik mijn ‘Dat beloof ik’ zo plechtig mogelijk heb uitgesproken, valt er toch een soort last van mijn schouders. Dit is het dan. Nadat iedereen is beëdigd en vervolgens een handtekening onder zijn bul heeft gezet, wordt de ceremonie beëindigd met de persoonlijke felicitaties door alle leden van de examencommissie.

Enkele minuten later sta ik samen met mijn kersverse mede-artsen enigszins uitgelaten buiten de zaal, de bullen stevig in de hand, terwijl drommen familie en vrienden de zaal uitkomen. Pas vele felicitaties, bossen bloemen en geschudde handen later dringt het eigenlijk goed tot mij door: ik ben ‘klaar’.

Het blijft toch nog even wennen:

Joris Broeren, arts

StethosCo