Het duivelskind

Het hangt in een doek op de rug van zijn ­moeder, het kleine monster van de Andes. Met enige schroom peutert de vrouw de lap los en ze legt de baby aan mijn voeten. Een dubbel gespleten lip en gehemelte misvormen zijn gezicht. Mijn blik fixeert op het gapende gat en ik word bijna misselijk. Dan ontmoeten mijn ogen de zijne. Twee donkerbruine, glimmende kijkers komen net onder het bontgestreepte wollen mutsje vandaan en hij begint te pruttelen en te lachen. Het beschadigde gezichtje straalt.

Het gezin is uit het dorp verbannen. Een duivelskind brengt onheil. Het is niet welkom, maar deze ouders laten hun kind niet in de steek. Zij voeden hem met geitenmelk, want zijn misvormde mond past niet om de tepel. Zij wiegen hem als hij huilt en pakken hem warm in als het vriest.

Het Peruaanse team van Artsen zonder Grenzen, waar ik een paar weken te gast ben, heeft het kind en zijn moeder ontdekt tijdens een voorlichtingsbijeenkomst over voeding. De coördinator stuurt het gezin naar Lima, drie dagen reizen door de bergen. Nooit eerder zijn ze in een stad geweest. Druk verkeer, hoge gebouwen, blanke toeristen; alles is vreemd en beangstigend. Een cultuurshock in eigen land.

De chirurg in het kinderziekenhuis sluit gehemelte en lip en enkele weken later gaat de kleine jongen met zijn ouders terug naar zijn geboortedorp met slechts een litteken als souvenir.

Hij hangt bij zijn moeder op de rug als zijn dorps­genoten nieuwsgierig dichterbij komen. Trots pelt de vrouw haar zoon uit de doek. Hij keuvelt en kraait en lacht naar de dorpelingen die sprakeloos toekijken. Een enkeling wrijft het jongetje over de wangen en fluistert bienvenido, welkom. Een wonder, het duivelskind is mens geworden.