Geen sluipweg voor euthanasie

Sinds kort zijn de richtlijnen palliatieve sedatie bekend. Het artikel van Van Wijlick c.s. (MC 49/2005: 1971) lijkt inzicht te geven in hoe het nu moet. Daarbij zijn flinke kanttekeningen te maken.  Zo is het toedienen van vocht volgens de commissie niet zinvol omdat de patiënt toch binnen maximaal twee weken overlijdt. Daarbij wordt ervan uitgegaan dat artsen kunnen inschatten binnen hoeveel tijd de patiënt zal sterven. Bovendien spreekt de commissie zichzelf tegen. In het hoofdstuk over vochttoediening wordt gesteld dat het overlijden daardoor vele weken of langer op zich laat wachten, en dat is niet gewenst. Het is echter een van tweeën: of de arts weet dat de patiënt binnen twee weken overlijdt - en dan heeft het toedienen van vocht geen zin - of hij weet het niet en zal dan vocht moeten toedienen.

Daarnaast stelt de commissie dat een arts eventueel een deskundige als een palliatief consulent kan raadplegen. Gezien de problemen met het inschatten van de verwachte levensduur had de commissie zich wel wat stelliger kunnen uitspreken over het belang van consultatie. Ook professor Schols (MC 6/2006: 235) doet hier wel wat makkelijk over. Palliatieve sedatie is immers niet altijd een eenvoudige weg.  Er zijn pijnlijke ervaringen bekend van patiënten bij wie er voortdurend aanpassingen in hoeveelheid en middelen nodig waren om het gewenste resultaat te bereiken. Meer aandacht hiervoor was op zijn plaats geweest. Vooral het ontbreken van waarschuwingen bij het gebruik van midazolam (Dormicum) is een misser. Het averechtse effect van dit middel is bij elke anesthesist en uit de literatuur bekend.

Het is mooi dat er richtlijnen zijn, maar die zijn nog niet zo ver uitgekristalliseerd dat Harm Brouwer, voorzitter van de procureurs-generaal (MC 2/2006: 60), gerust kan zijn. Een tweede zaak-Vencken wenst niemand. De discussie over palliatieve sedatie moet (nog) beginnen.

Groningen, februari 2006