Embryoselectie (3)
Plaats een reactieMet verontwaardiging las ik de column van Ben Crul over PGD (
). Hij zet mij weg als fundamentalist omdat ik zijn standpunt en dat van de meerderheid in de samenleving niet deel. En daarom haal ik zijn gram over mij heen: ik ben geen echt christen. Niet mijn visie, maar zijn interpretatie van de bijbel is maatgevend. Niet ik, maar hij bepaalt wat goed is. Ik word als kil gekenschetst als ik zoek naar andere vormen van ondersteuning bij lijden. Niet Bussemaker is de fout ingegaan, maar iedereen die haar standpunt niet deelt.
Weg is het debat, gesmoord in heilige verontwaardiging. Terwijl ik denk dat buitengewoon relevant is vast te stellen wat wel en wat niet kan. Immers, er zijn mensen die willen selecteren op geslacht, huidskleur en andere triviale zaken. Weg is het debat over de ethiek en de wegwijzers die wij nodig hebben. Immers: we moeten toch vooral letten op de individuele nood die een patiënt ervaart. Natuurlijk, daar staat de individuele arts voor in het contact met zijn patiënt. Maar waar het gaat om beleid, is dit een hyperige reactie die altijd scoort en tegelijk elk debat verhindert: een onacceptabel niveau van gesprek.
Weg is het denken over grenzen van ons vermogen om lijden te verlichten en om het onvermogen onder ogen te zien als dat niet voldoende lukt, het gesprek over hoe als hulpverlener met lijdende medemensen om te gaan. Weg is de collega die met respect mijn denken op zich laat inwerken en zorgvuldig en genuanceerd wikt en weegt. Weg is de hoofdredacteur die ruimte gunt aan collegas met andere opvattingen. Leve de dictatuur van de meerderheid.
En toch: ik ken onze hoofdredacteur anders: een scherpe analist, die juist de discussies losmaakt, een integere debater, die oog heeft voor andere opvattingen. Wat is er gebeurd? Hoe gaan we verder?
Terneuzen, juni 2008
Johan van der Heide, arts en ziekenhuisbestuurder
- Er zijn nog geen reacties
