Einde autonomie arts

De strijd tussen enerzijds de zorgverzekeraars en de politiek en anderzijds de apotheekhoudenden (apothekers en apotheekhoudende huisartsen) lijkt alleen te gaan over de beheersing van de uitgaven aan geneesmiddelen. Maar er is meer aan de hand.

Zorgverzekeraars willen meer dan de hun door de politiek toegestane regiefunctie. Zij willen bepalen welke zorg aan wie, door wie, onder welke voorwaarden wordt verleend. 

Zorgaanbieders en verzekeraars moeten met elkaar onderhandelen over de te bieden zorg en de uitkomst vastleggen in contracten, gebaseerd op de CVZ-overeenkomst, die als basis de UVO (Uitkomst van Overleg) heeft. Nu doet zich de paradoxale situatie voor dat zorgverzekeraars zonder overleg met de zorgaanbieders aanvullende bepalingen in de farmaceutische contracten hebben aangebracht die hun het recht geven apotheekhoudenden dwingend voor te schrijven welke medicijnen van welke fabrikant tegen welke prijs mogen worden afgeleverd. Dit, terwijl de CVZ-overeenkomst 2002 hierin niet voorziet en de overeenkomst van 2003 nog niet van kracht is. De verzekeraars vragen van de zorgaanbieders dus een blanco cheque.

Daarbij wordt de toonzetting van hun brieven steeds dreigender: geen contract, geen uitbetaling van ingediende nota’s. Sommige gaan nog verder: teken je geen contract, dan wordt ook (verdere) financiering van bijvoorbeeld praktijkondersteuning stopgezet!

Wat zich nu voordoet als een opzichzelfstaand ‘conflict’, is eigenlijk de opmaat voor hoe de verzekeraars in de toekomst denken om te gaan met alle zorgaanbieders. Met het kunnen sturen van de aflevering van geneesmiddelen bepalen de zorgverzekeraar indirect en effectief welke geneesmiddelen wij mogen voorschrijven. Weg autonomie van de huisarts en specialist, weg transmurale afspraken, weg CBO-afspraken.

Willen wij in Nederland een op schadebeperking gerichte gezondheidszorg? Wel verzekerd, maar geen zorg.

Wedde, augustus 2003