Een slechte start

Vlak voor mijn vakantie worden wij ’s ochtends net na het begin van de dienst met het helikopter-mobiel medisch team (MMT) geroepen voor assistentie bij een pasgeborene met een slechte start. Bij aankomst bespeur ik paniek. Het blijkt te gaan om een reanimatie van een kindje van een collega. Hoewel alles keurig wordt gedaan en de aanwezige ambulanceteams en het MMT topprestaties leveren, wil het kindje maar niet op gang komen. In een razend tempo lopen we alle mogelijke rijtjes van oorzaken af. Ik denk: ‘Mijn God, waarom wil dit toch niet lukken?’

Met lood in de schoenen bespreek ik met de ouders en het team de prognostisch slechte toestand waarin we inmiddels na drie kwartier reanimeren verkeren. Ik vraag me hardop af of doorgaan nog wel zinvol is. Maar de ouders vragen alles op alles te zetten.

Al reanimerend gaan we, tegen beter weten in, met het kind in de helikopter naar het ziekenhuis. Daar aangekomen weten de neonatologen het kind alsnog te stabiliseren. De sombere gedachten die ik uitspreek op grond van eerdere ervaringen, lijken de eerste dagen maar al te waar. Alle gevolgen van het zuurstoftekort bij deze slechte start zijn bij dit mooie kindje te merken.

Tijdens de lange vakantiewandelingen in Zwitserland schiet de casus me meermaals door mijn hoofd. Eenmaal terug speur ik in de kranten naar dat ene te verwachten overlijdensbericht, maar terug op mijn werk hangt daar het geboortekaartje. Het maakt melding van een leven tussen hoop en vrees, met nog steeds de hoop op een wonder. Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Ik lees een geweldig goed bericht van de ouders, met daarbij een foto van een monter ogende zuigeling met wondermooie ogen.

Even keert het oude, kinderlijk en blije gevoel van geloven weer in mij terug, en ik denk: ‘Mijn God, bedankt dat ik dit wonderlijk mooie beroep mag uitoefenen en dat wonderen nog altijd bestaan.’

En dan gaat de pieper weer.