Een plotselinge dood
Plaats een reactieHet verhaal gaat over een meisje en een jongen die op oudejaarsavond 2008 samen verongelukten. Het wordt verteld in het fotoboek Intensive Care door fotografe Andrea Stultiens en auteur Vrouwkje Tuinman. Beelden en woorden benaderen het onvoorstelbare van een plotselinge dood. Ze gaan over wat er gebeurt in een ziekenhuis, in een rouwcentrum, ze gaan over herinnering en verlies.
Stultiens en Tuinman vertellen hun verhaal hard, afstandelijk, bijna stoïcijns. Stultiens maakte koele, fel gekleurde beelden van medische apparatuur en ziekenhuisinterieurs. Zelf schrijft ze dat ze fotografeerde ‘omdat het fijn was om iets tussen mij en de situatie te zetten’.
De woorden die Tuinman kiest zijn al even nuchter en beheerst:
Glasgow Coma Scale
De beste oogbewegingreactie is:
Als ik alle foto’s verzamel die gemaakt zijn
op het moment dat jij de sloot inrijdt is
nog steeds jouw toestel in het water kwijt.
De beste motorische reactie is:
In principe is het beste medicijn twee
paracetamol en tien kilometer lopen.
Niemand anders kan het voor je doen.
De beste verbale reactie is:
Niemand hoeft te lachen als ik nadoe
hoe het klinkt als je het Chinese muziekje
uit de kindersynthesizer nadoet.
Geen reactie. Details. Geen.
De synthese van beeld en tekst is overdonderend en aangrijpend. De overleden jongeren waren de zus van Stultiens en een goede vriend van Tuinman. HM
- Er zijn nog geen reacties
