Een kort lontje

Hoeveel moet, of moet ik zeggen mág je als arts-assistent eigenlijk incasseren? Er zijn dagen dat ik naar mijn gevoel te veel over me heen krijg. Een willekeurige dag:

Als zaalarts probeer ik goede medische zorg voor mijn patiënten te leveren.

Een man met een ischemisch CVA heeft sterk oplopende nierfunctiestoornissen. Dit constateer ik maandag. Vanaf dat moment bel ik elke dag de consulent van de interne geneeskunde, die belooft dezelfde dag nog langs te komen. De statusvoering luidt als volgt: ‘Internist gebeld, komt langs.’

Op donderdag meldt zich uiteindelijk de internist. Hij kijkt in de status. Er treedt een acute roodheid op in zijn gezicht en de stoom komt uit zijn oren. Voor mijn ogen, midden op de afdeling, in gezelschap van al mijn patiënten verscheurt hij de bladzijde uit de status met de genoemde aantekeningen. Daarbij spreekt, of liever gezegd schreeuwt, hij de volgende tekst: ‘Ben jij helemaal gek geworden? Wat moet de rechter daar wel niet van denken?’ Waarop ik zo rustig mogelijk antwoord: ‘Dat is nu juist de reden dat ik het noteer, om aan te geven dat ik wél aan goed dokterschap heb voldaan.’

Ik meld dit incident bij mijn opleider. ‘Marlies, bij de opleiding hoort ook incasseren. Daar word je een betere dokter van.’

Ja, ja, denk ik, leuke tekst. De patiënt is er in dit geval niets beter van geworden, misschien wel slechter.

P.S. Excuses heb ik trouwens nooit mogen ontvangen.

Marlies B. Reinders, de arts-assistent