Een kleine imperfectie (3)

Ik heb het afgelopen jaar een aantal keren meegemaakt dat artsen belangrijke keuzen maken op grond van uiterlijke kenmerken of erfelijke aanleg. Een baby van kennissen bleek een ernstige spina bifida te hebben. De behandeling en opvang in een academisch centrum leek meer gericht op het beëindigen van dit leven dan op het behandelen van de aangeboren afwijking. Toen de ouders hiermee niet akkoord gingen en bij een ander ziekenhuis aanklopten, bleek er wel degelijk een behandeling mogelijk.

Recentelijk werd er in BMJ gepubliceerd over het vóór­komen van downsyndroom in Denemarken. Sinds twee jaar wordt ouders een landelijke screening op chromosoomafwijkingen aangeboden en is het aantal kinderen dat met downsyndroom wordt geboren, gehalveerd.

In MC rapporteert collega Mink van der Molen dat prenatale screening in ons land leidt tot abortusverzoeken vanwege geringe aangeboren afwijkingen zoals een gehemeltespleet en hazenlip (MC 26/2007: 1116). Hij toont met een enkele foto aan hoe dit prachtig kan worden hersteld en vraagt zich af waar de grens ligt tussen accepteren, behandelen of elimineren.

Ik kan me bij veel artsen het gevoel van onbehagen voorstellen als zij deze ontwikkelingen gadeslaan. De meeste artsen en hulpverleners zetten zich immers in voor de zwakkeren in de samenleving. Wie start het debat en de bezinning om te komen tot richtlijnen om hier op een verantwoorde manier mee om te gaan? Het Deense voorbeeld laat zien hoe groot de gevolgen zijn van een simpele verandering van het beleid.

Leerdam, juli 2007

dr. M. Bac, huisarts en voorzitter van Christian Medial Fellowship Nederland (CMF)