Een bodemloze boot
Plaats een reactieDokter down under (4)
Een bodemloze boot
Alice Springs ligt in de woestijn, of liever: is omringd door verschillende woestijnen. Ten westen liggen Gibson desert en Great Sandy desert; ten zuiden Great Victorian desert en ten oosten Simpson desert en Sturt Stony desert. Veel droogte.
Rondom Alice Springs liggen de MacDonnel Ranges, die het gebied wat groen en water bieden en het bewoonbaar maken. Ondanks deze relatief groene omgeving in de woestijn is Alice Springs nog steeds uitermate droog. Er valt gemiddeld 150-200 mm regen per jaar en dat valt vaak in minder dan een handvol dagen. Er zijn plaatsen in de buurt van Alice Springs waar het al twee jaar niet heeft geregend. Dit is dan ook de reden dat de rivier Todd in het midden van het stadje voor meer dan 95 procent van de tijd droog staat. Dit lijkt niet te stroken met het feit dat een van de belangrijkste activiteiten van het jaar een regatta is. Tijdens de Henley-on-Todd Regatta worden op de rivier races gehouden voor zeil- en roeiboten van verschillende klassen. De bewoners zijn echter niet voor één gat te vangen. Bij alle boten ontbreekt de bodem; de bemanning rent simpelweg naar de finish terwijl ze de boot dragen.
Mijn eerste patiënt vandaag was een 25-jarige aboriginalvrouw die door haar man volledig in elkaar was geslagen. Ik verwachtte uitleg in de trant van geslagen met een stok, maar ze vertelde me vrij uitgebreid dat hij boos was omdat zij dronken was thuis gekomen. Hij had een wieldop gebruikt om haar gezicht en hoofd te bewerken. Daarna had hij het bijbehorende wiel gepakt en tegen haar linkerarm gegooid (dezelfde arm die hij een jaar daarvoor had gebroken met een stok). Toen pakte hij een mes (Wat voor een mes was het, Gloria? Big knife, very big knife), zwaaide daarmee wat rond en haalde zodoende haar rechterhand flink open. Als klap op de vuurpijl zat hij haar achterna met een bijl. Een redelijk tijdrovende klus, zo te horen. Dat was het voor mij in ieder geval wel, want er was aardig wat te hechten in haar gezicht en op haar hand.
Toen ik haar dossier inkeek, zag ik dat dit soort geweld al verschillende keren was voorgevallen. Dat jonge vrouwen door hun eigen man worden mishandeld of zelfs vermoord, is niet iets wat zelden voorkomt. Dus nadat ik haar had opgelapt, was het de vraag waar ze heen moest. Dat ze ondanks al die mishandelingen toch weer naar haar man was teruggegaan, gaf natuurlijk weinig hoop. Ze wilde niet met de aboriginal maatschappelijk werker praten, niet met een vrouwelijke verpleegkundige, met niemand. Uiteindelijk stemde ze erin toe naar een soort blijf-van-mijn-lijfhuis te gaan, maar de ervaring leert dat ze daar niet lang zal blijven. Natuurlijk komt mishandeling ook in Nederland voor, maar de frequentie, de intensiteit en de diversiteit van de mishandeling zijn hier toch wel extreem.
De volgende patiënt was een 35-jarige gevangene die door een medegevangene van achteren met een stuk hout op zijn hoofd was geslagen en bewusteloos was geraakt. Daarom kon hij zich niet herinneren waarom zijn linkerknie zo gezwollen was. Hij dacht dat zijn knie met iets zwaars was bewerkt. En zo zag de knie er ook uit. Behalve dat hij een grote snee in zijn hoofd had, was ook zijn bovenbeen gebroken. Conclusie: er zijn mensen in de gevangenis die hem niet aardig vinden. Nu hij een paar schroeven in zijn femur heeft en hij drie maanden in het gips moet, zal hij wel helemaal een gemakkelijk doelwit worden.
Geweld en trauma komen hier veel voor, vooral in combinatie met alcohol. Geld voor (preventieve) maatregelen lijkt te verdwijnen in een bodemloze put. De maatregelen hebben helaas maar een beperkt effect. Net zo efficiënt als geld uitgeven voor een bodemloze boot.
Gerben Keijzers,
arts in opleiding tot emergency physician in Australië
- Er zijn nog geen reacties
