Dom, dom, dom

De collega die een waarschuwing kreeg van het tuchtcollege omdat hij een hartinfarct met dodelijke afloop miste (MC 16/2009: 692), verdient in mijn ogen ons medeleven. De fout is voorstelbaar voor iedere huisarts, zonder dat ik daarmee iets wil goedpraten. De collega verdient lof voor zijn open en toetsbare opstelling. Voor de patiënt en zijn familie is het een ramp. Voor onze collega een trauma, dat wij allemaal kunnen oplopen.

De arts draagt dit verder met zich mee en verdient niet het dédain en leedvermaak van de hoofdredacteur van MC . Die refereert aan de foute diagnose hyperventilatie met de zin ‘de man blies mogelijk zijn laatste adem uit in een plastic zakje’. Zijn uitsmijter: ‘zo erg is het niet je fout te erkennen; je gaat er in ieder geval niet dood aan’. Dit is grof en respectloos naar de overleden patiënt en zout in de wonde voor onze collega. Vast niet zo bedoeld, maar zou de hoofdredacteur over begeleidende tekstjes op deze plek voortaan misschien iets langer willen nadenken?

Amstelveen, april 2009
Chris Rietmeijer, huisarts

Naschrift
Met de kop ‘dom, dom, dom’ suggereerden wij de reactie van de huisarts zelf en niet die van ons. Blijkens de uitspraak sloeg de arts zich voor het hoofd met een ‘hoe heb ik zo dom kunnen zijn’. Juist die openheid en leren van eigen fouten werd door het tuchtcollege geprezen en wij sloten ons daarbij aan. De zin over het plastic zakje is inderdaad wat ongelukkig gekozen. Ook wij leren nog dagelijks.

Ben Crul en Paul Rijksen