Dimensies van een ­wonder

Twee zuigelingen met leukemie worden in dezelfde week binnengebracht in hetzelfde perifere ziekenhuis. De symptomen waren onmiskenbaar: een grote milt en een afwijkend bloedbeeld. Nadat in het ziekenhuis de volledige diagnostiek was afgenomen en alle uitslagen bekend waren, zouden ze worden overgeplaatst naar academische ziekenhuizen. 

De gesprekken met de ouders waren zwaar. Het ene paar kwam na de eerste schrik met inhoudelijke, technische vragen over onder meer de aard van de leukemie en de behandeling, het andere paar kwam met levensvragen. Waar vinden we de steun om de zin hiervan te begrijpen?

Ook de analiste van ons laboratorium had vragen: was er iets bijzonders met één van de kinderen? Want de leukemiecellen van die baby waren uitzonderlijk, niet de gewone acute lymfatische leukemiecellen (ALL), maar chronische myeloïde leukemieblasten (CML). Een eerste teken van een wonder. 

De kinderen werden overgeplaatst naar verschillende academische klinieken. De één raakte in remissie, kreeg een recidief en moest een beenmergtransplantatie ondergaan. Desondanks overleed het kind een jaar later. Het andere kind werd onderwerp van studie. Daarbij werd ook de stamboom van de familie betrokken. Na rijp beraad werd het kind niet behandeld. Als wij ermee akkoord gingen, kwam het kind met alleen een follow-upprotocol terug. Omdat de ouders vol vertrouwen waren, konden wij niet weigeren, ondanks het risico dat de ziekte zich zou ontwikkelen tot een acute myeloïde leukemie (AML).

Echter, de grote milt en lever verdwenen geleidelijk, het bloedbeeld normaliseerde en het kind begon weer te groeien. Er ontwikkelde zich een trombo­cytose. Dit bleek een familiaire, aangeboren ontregeling van de megakaryopoiese. De leukemie kon wel eens een leukemoïde reactie zijn, inclusief de ernstige groeiachterstand en hepatosplenomegalie. Dus een passagère stoornis. Inderdaad bleek dat het geval. Voor de ouders een compleet wonder.