De toverdokter

Onverklaarbare voorvallen

Allerlei gebeurtenissen rond de geboorte en de dood en alles daar ­tussenin laten zich niet gemakkelijk begrijpen. Verbazingwekkende en ­ontroerende verhalen uit de medische praktijk van onze lezers.

Tijdens mijn coschappen is er naast een bestaand programma ook de mogelijkheid om een eigen keuzeproject te organiseren, dat door een van de docenten wordt gesuperviseerd. Zo kom ik in een zendingsziekenhuis in Zuid-Afrika terecht. ’s Nachts wordt bij de polikliniek een patiënte afgeleverd die al enkele uren niet meer aanspreekbaar is. Degenen die haar hebben binnengebracht, zijn onmiddellijk weer vertrokken; een heteroanamnese is niet mogelijk. Er zijn geen tekenen van uiterlijk geweld, geen alcohollucht. Bij het lichamelijk onderzoek vind ik geen ademhaling, een minimale hartactiviteit en een normale lichaamstemperatuur. De coassistent staat erbij met de handen in het haar. Dít heeft hij aan ‘de Uni’ in Nederland niet geleerd.

Hoog tijd om de assistent te bellen. Maar wat moet ik hem zeggen? Ik ga terug naar de patiënte om haar enkele behoorlijke pijnprikkels toe te dienen: ik knijp in oorlelletjes, draai de huid om, maar er komt geen enkele reactie. Op het moment dat ik de dienstdoende assistent wil bellen, zien we door het venster de koplampen van een grote Amerikaanse auto schijnen. Ik leg nog even de telefoon terug. Dan gaat de deur open en er staat een grote, imponerende, donkere man in de deuropening. Alle ogen zijn op hem gericht, maar hij zegt niets. Nu gebeurt het verbazingwekkende: het meisje opent haar ogen en richt zich op alsof er niets aan de hand was. De man zegt dat hij het meisje meeneemt. Zij staat op. Samen vertrekken zij.

Het polikliniekpersoneel vertelt mij dat de man een toverdokter is.