De menselijke maat in ons werk
Plaats een reactieDe column van collega A-Tjak, voorzitter NVAB De menselijke maat in ons werk heeft ons geïntrigeerd (
). We hebben er lang op gepuzzeld om het verhaal achter het verhaal te ontdekken, want de tekst is hier en daar behoorlijk cryptisch. Uiteindelijk hebben we begrepen dat collega A-Tjak een naar binnen gekeerde organisatie beschrijft (en blijkbaar ook ervaart), zoals we die tegenwoordig veel tegenkomen in de gezondheidszorg: een organisatie die meer bezig is met onderlinge verhoudingen, randvoorwaarden en structuren dan met de klant ofwel de patiënt. Wij vallen haar graag bij in haar afkeuring daarvan. Begrippen als de mens centraal zijn echter amorf en vervuild en daarmee bron van verwarring. Als het concertgebouw en palmpasen erbij worden gehaald, krijgt het betoog bovendien iets romantisch en pathetisch, wat afbreuk doet aan de boodschap. Die boodschap is: wij allemaal moeten meer weerstand bieden aan de bureaucratisering en juridisering van ons vak. En vervolgens: doe je werk goed, heb allereerst oog voor het vakmanschap, maar met voldoende toewijding. Dat wil zeggen: houd je bij je leest maar blijf oog hebben voor de mens die voor je zit in zijn context. Medemenselijkheid tonen, is niet het doel van onze beroepsuitoefening, maar het misstaat artsen geenszins. Wij onderschrijven dat niet alleen, maar ervaren het steeds meer als een verademing als we goede medische vakmensen met een stevig persoonlijk engagement tegenkomen. Een van de twee is niet genoeg om een goede hulpverlener te zijn. En gek genoeg: als de organisaties de blik weer van binnen naar buiten richten, halen de werkers doorgaans opgelucht adem.
Ransdaal, mei 2003
- Er zijn nog geen reacties
