De lijdensweg tot specialist

Er zijn momenten in mijn assisten-ten-bestaan dat ik me afvraag of mijn bazen zelf wel assis-tent zijn geweest. Ik zal u uitleggen waarom.

Mijn spreekuur op de polikliniek is begonnen en de eerste nieuwe patiënt heb ik binnen drie kwartier gezien… Maar dan ga ik op zoek naar supervisie…

In eerste instantie loop ik als een aasgier over de gang om een van de bazen aan te schieten. Helaas. Ik breid mijn jachtgebied uit en durf de stap te wagen. Ik klop op de deur van één van hen en het enige geluid dat terugkomt, is een diepe zucht. Ik vraag de anderen om supervisie, maar het antwoord is: ‘Is er niemand anders?’, ‘Ik heb mijn roostervrije middag’, ‘Mijn spreekuur loopt uit.’ En als ik dan als laatste redmiddel telefonisch wil overleggen, is het antwoord: ‘Waarom bel je mij?’ Blijkbaar is men op zo’n moment ook een van de opleidingseisen vergeten waarin staat dat de eerste jaren van de opleiding élke patiënt moet worden gezien door een supervisor. Ondertussen loopt mijn spreekuur uit en heb ik het gevoel dat mijn kennis alleen maar afneemt en mijn onzekerheden toenemen.

Bazen hebben toch ook een tijd gehad dat ze het vak moesten leren?

Ik kan me nu niet voorstellen dat ik als specialist later spontaan zo transformeer dat ik bovenstaande teksten zal uiten. Als dit wel zo is, spreek mij er dan s.v.p. op aan, want gaat het nu om een specialistische oplijding of opleiding?

Marlies B. Reinders, de arts-assistent