De kapstok

Bob is teruggevallen in zijn oude kwaal: kleptomanie. Hij steelt alles wat los en vast zit. Het is een onweerstaanbare drang. Bij ons in de praktijk heeft hij zich tot nu toe nog kunnen beheersen, maar hij wil er graag voor worden behandeld. Het Riagg ziet echter geen kans dit aan te pakken; het is het gevolg van zijn maatschappelijke teloorgang en behandeling door hen is om onnaspeurbare redenen gecontra-indiceerd. Zij adviseren forensische psychiatrie. Ik durf hem aanvankelijk niet uit te leggen wat ‘forensisch’ inhoudt. Wanneer ik er niet langer omheen kan, is hij opgetogen. Precies wat hij nodig heeft. Ach kom Bob, denk ik, een misdadiger ben je toch niet echt?

Aan het eind van de dag word ik gebeld door een huilende patiënte: haar fietssleuteltje is uit haar jas, die in onze praktijk aan de kapstok hing, gestolen en haar fiets is ook verdwenen. Toch al iemand die alle pech van de wereld verzamelt. Ze snapt wel dat ik haar niet kan helpen maar wil het alleen even aan me kwijt. Ik draai het nummer van Bob en krijg een antwoordapparaat. ‘Ik wil je nog graag even spreken, Bob’, spreek ik in.

De volgende dag belt een opgewonden en opgetogen patiënte. Er was een jongeman aan haar deur geweest mét haar fiets én het sleuteltje. Haar adres stond namelijk op haar fiets. Hij had haar verteld dat ik zijn antwoordapparaat had ingesproken, dat hij begreep waar het om ging en dat hij zich schaamde. Zij had precies gereageerd zoals ik van haar verwachtte: ze had haar bewondering uitgesproken over zijn moed om naar haar toe te komen en dat zij hoopte dat hij er evenveel van had geleerd als zij.

Bob had geluk dat het háár fiets was, vond ik. Ik zag hem een tijdje niet, tot ik een brief kreeg waarin hij schreef dat hij het begreep als ik hem niet meer in de praktijk wilde houden. Ik stelde hem gerust en zei dat hij het enige juiste had gedaan om het goed te maken.

Vorige week zat hij weer in de wachtkamer. De vrouw naast hem vroeg aan Elly, de assistente, waar toch de kapstok was gebleven, ze kon haar jas nu niet kwijt. Elly pleegt de reden van dergelijke dingen altijd in enkele welgekozen woorden uit te leggen. Dat wilde nu niet goed lukken.

Amsterdam