De haan van mevrouw Laban

De zomer brengen we vaak door in de Ardèche, op de verbouwde boerderij van mijn schoonouders. De rust wordt op een morgen verstoord door een telefoontje van mevrouw Laban, die met haar twee jachthonden in het volgende dal woont.

De slecht opgevoede honden jagen op alles wat ze tegenkomen en vandaag waren dat de jonge hanen van de Franse buurman. Eén is doodgebeten, maar een tweede is in de woonkamer achter de monumentale kast gekropen. Mijn schoonvader gaat kijken wat hij kan doen en komt een uur later terug met een gehavende haan in een doos.

Zijn buik ligt deels open door een beet van een van de honden en het lijkt een kwestie van tijd voordat deze haan in de soep verdwijnt. Twee paar wat vochtige ogen van mijn 10-jarige zoon en 7-jarige dochter kijken mij vol verwachting aan. ‘Jij kunt toch ook kindertjes beter maken en wonden verbinden?’

We besluiten dat de soep altijd nog kan en naaien met ijzergaren uit grootmoeders naaimand de wond dicht, desinfecteren met – heel toepasselijk – wat ‘eau de vie’, en laten hem vervolgens in een doos op krachten komen, met water en maïs aangedragen door de kinderen.
Na een halve dag gebeurt het wonder, de haan richt zich op en begint voorzichtig wat te scharrelen, om vervolgens elke dag achter mijn schoonvader aan te lopen.

Terug in Nederland horen we dat hij cadeau is gedaan aan een andere buurman, die heel grote kippen heeft, maar geen haan. Dat ons haantje een krielhaan blijkt te zijn, maakt niet veel uit. Hij is de beste haan die hij in jaren had, omdat hij op tijd waarschuwt als de buizerd overvliegt. Nog jaren waakt hij als een eunuch over zijn harem en in de soep is hij nooit terechtgekomen.

Richard van Lingen, kinderarts-neonatoloog

Overzicht Lezersbijdragen over dieren