Cultuurgebonden behandeling

Huisarts in Australië

Ik neem waar in Kojonup, in de Australische Wheatbelt. Kojonup heeft 1.800 inwoners en 1 miljoen schapen en ligt zo’n 400 km vanaf Perth aan de Albany Highway.

Tijdens het telefonisch overleg over de waarneming vertelt de arts dat het niet druk is en er geen patiënten in het ziekenhuis liggen. Nu, dat heb ik geweten. De zondag voor ik begin, word ik al geconfronteerd met twee auto-ongevallen, waarvan één met een dodelijke afloop. Dat gebeurt nogal regelmatig, omdat de bestuurders die in de nacht van Perth komen, vermoeid raken en naast de weg belanden of een kangoeroe aanrijden. De meeste kangoeroes die je hier ziet, liggen roerloos langs de weg.

Het bijzondere van ons vak is dat ziektes overal hetzelfde zijn, alleen het vóórkomen verschilt per regio.

Wat ik in Australië veel zie, zijn huidtumoren. In de mortaliteitsstatistieken hier staan huidtumoren op de vierde plaats. Je gelooft je ogen niet als je de huid van de oudere boeren ziet. Deze ziet er zo kwetsbaar uit, vaak met littekens van verwijderde carcinomen. Oren en neuzen zijn regelmatig misvormd door ingrepen. Een oude baas vertelde me dat hij vroeger telefoonlijnen aanlegde in het noorden en dat ze altijd met ontbloot bovenlijf werkten. ‘We wisten niet dat het kwaad kon.’ Nu is het bestrijden van het gevaar van de zon een onderdeel van het dagelijks leven. Kinderen op school lopen met shirts met lange mouwen, ze hebben petjes op met een flap van achteren over de nek en ze zwemmen met speciale badpakjes aan: met mouwen en met pijpen tot aan de knieën. Er zijn ook speciale beschermende zwempakken om in zee te zwemmen, die het gehele lijf bedekken. Bijna iedereen loopt met een hoed en een zonnebril. Alle plekjes op de huid waarvan je niet weet wat het is, excideer je en stuur je op voor PA. Zo heb ik ook m’n eerste melanoom verwijderd.

Een andere kwaal die ik een aantal maal per week zie is jicht. Hierbij spelen verschillende factoren een rol: grote hoeveelheden bier, duimdikke steaks en gebrek aan water.

Antidepressiva worden veel voorgeschreven. Het leven hier is soms erg eenzaam, je buren wonen op 10 km afstand en in de stad is ook niet echt veel te beleven.

De huisarts in Australië speelt een belangrijke rol bij ziekte van werknemers. Hij moet rapporteren over de vorderingen en duidelijk aangeven wat de werknemer wel en niet kan. Dit houdt in dat je het een en ander moet weten van het lokale bedrijfsleven.

Op mijn vraag aan een patiënte wat ze voor werk doet, antwoordt ze: ‘Rousabout’. Na even doorvragen komt de uitleg. Ze werkt in de shearingshed, de schuur waar de schaapscheerders (shearers) werken. Zij moet de vacht aannemen en schoonmaken; een ander woord hiervoor is ‘shedhand’. De shearers hangen in een lus die aan het plafond is bevestigd en ontdoen het schaap van zijn vacht met een tondeuze. Een goede shearer doet een paar minuten over een schaap. Het werk gaat al honderd jaar op dezelfde manier. De shearers werken voor eigen rekening. Als ze niet werken, verdienen ze niets. Ze werken van zonsopgang tot zonsondergang en zeven dagen per week. De shearer met een erysipelas aan z’n voet door verwaarlozing van een spinnenbeet ging dan ook niet met z’n voet omhoog thuiszitten. Ik heb hem maar opgenomen in het ziekenhuisje. Onder de shearers zie je veel rugklachten, maar ze werken gewoon door op pillen.

Een merkwaardig fenomeen is het gebruik van morfine-injecties bij rugklachten, hoofdpijn, etc. Het blijkt dat diclofenac in Australië niet als injectie beschikbaar is. In al die gevallen waar je in Nederland diclofenac intramusculair geeft, wordt hier in Australië pethidine gegeven. Er is een vervangend middel voor de diclofenac, maar dat is zo duur dat men het liever niet gebruikt. Regelmatig zie ik patiënten die oraal morfine gebruiken voor chronische pijnen.

Een patiënte met pijn vanwege een bewezen osteoporose gebruikt MS Contin. Ik bespreek met haar de mogelijkheid om bisfosfanaten te gebruiken. Ze vertelt me dat ze dat niet kan betalen. De MS Contin wordt vergoed door Medicare en voor de osteoporosebehandeling moet ze 200 dollar per maand bijbetalen.

Van zetpillen houden ze hier ook niet. In Nederland is het normaal kinderen paracetamol-zetpillen te geven. Hier geven ze paracetamol vloeibaar. Een spugend kind op de Eerste Hulp laat ik door de zuster een paracetamol-zetpil toedienen. Dat lukt dus niet: het kind schreeuwt moord en brand en de verpleegkundige vertelt me dat dat normaal is. Je ziet maar weer eens hoe behandelingen cultuurgebonden zijn.

 B. Pater, huisarts in Australië