College glijdt uit over kindermishandeling (5)

De uitspraak van het Centraal Tuchtcollege die onlangs in Medisch Contact werd afgedrukt (MC 2/2009: 69), is niet alleen een klap in het gezicht van degenen die zich inspannen voor de positie van kinderen die in de knel zitten.

Het is ook juridisch gezien een foute uitspraak, omdat de kinderarts volgens de normen van de kindergeneeskunde heeft gehandeld. Wat moet een arts dan anders doen? De voorzitter van het college kwam met een toelichting die geenszins overtuigde (MC 5/2009: 182). Meer dan ‘een wankele basis’ op grond waarvan de kinderarts te werk zou zijn gegaan, kwam hij niet.

Daarmee mist de uitspraak een deugdelijke motivering. Het is blijven hangen in het ‘we vinden dat’. Het college had zich meer moeten verdiepen in münchhausen ‘by proxy’ en de beroepsstandaard van kinderartsen en had niet moeten uitspreken dat kindermishandeling primair bij de huisarts thuishoort.

Door de gebrekkige motivering, mist de uitspraak ook gezag. Een nare bijsmaak is dat ook de rechtszekerheid voor artsen geen goed is gedaan. Ik kan niet anders concluderen dan dat (kinder)-artsen deze uitspraak naast zich neer moeten leggen. Ik onderschrijf zowel de reactie van kinderarts Desiree Creemers (MC 7/2009: 300) dat zij ondanks deze uitspraak het belang van het kind voorop blijft stellen, als het commentaar van Crul en De Roode.

Rotterdam, februari 2009
mr. E.H. Hulst, universitair docent gezondheidsrecht iBMG/Erasmus Universiteit