Coalitie morrelt aan abortus (3)

Bij het artikel van G. Kleiverda (MC 12/2007: 518) krijg ik het gevoel dat het vooral gaat om een gevecht voor het autonoom handelen van de gynaecoloog tegen eventueel christelijke politieke inmenging hierin. Het gaat minder om compassie met de vrouw die door haar zwangerschap in een zogeheten noodsituatie is terechtgekomen. Kleiverda’s bezwaar tegen onderzoek naar de omstandigheden die de zwangerschap ongewenst maken, is toch uiterst vreemd?

Ik zie vaak zwangerschappen op ongelukkige momenten of in vervelende omstandig­heden. Toch zie ik regelmatig jonge meisjes van 16, 17 jaar op termijn gelukkige ongehuwde moeders worden. Ook oudere moeders blijken achteraf heel gelukkig met een ongepland kind. Er is zelfs een vrouw met een gemeta­staseerd mammacarcinoom, die ondanks chemokuren toch voor het behoud van haar ongeboren kind heeft gekozen. Blijkbaar komt de noodsituatie vaak meer door de situatie waarin de zwangerschap ontstaat dan door de zwangerschap zelf. Waarom zou extra opvang niet helpen? Of extra financiële middelen, woonruimte of studiebegeleiding? Waarom zou even langer nadenken niet tot een betere keus kunnen leiden?

Voorbeeld: enkele jaren terug kwam een moeder van twee kinderen blij op mijn spreekuur. Ze was zwanger en wilde graag een echo. Na thuiskomst, maakte haar man de opmerking: ‘Zo, nu kun je niet meer van me af’. Weg was haar plezier. En buiten mij om was een abortus snel geregeld. Twee maanden later was ze opnieuw zwanger. Ze wilde niet nog eens naar zo’n abortuskliniek en ook niet in een ziekenhuis bevallen. Ik beloofde haar toen ondanks een eerdere sectio toch thuis te laten bevallen. Zo werd negen maanden later een mooi kindje geboren. Beide ouders waren blij. Weer een moeder gelukkig gemaakt, denk ik dan.  

Kootwijkerbroek, april 2007

D. Kroon, huisarts