Chocolade

De verpleegkundige avondploeg zit aan het avondeten en ik sta op het punt om naar huis te gaan als mevrouw B. arriveert. Ze is een patiënte van 91 jaar, door de huisarts in de ochtend aangekondigd met obstipatieklachten.

In overleg met huisarts en familie is besloten om haar alleen te laxeren en geen nadere diagnostiek te verrichten. Het organiseren van begeleiding en een weekendtas met kleding heeft echter een halve dag gekost en dus is mevrouw pas laat in het ziekenhuis.

Ik trek mijn witte jas maar weer aan om de patiënte en de familie te woord te staan, een kort lichamelijk onderzoek te verrichten en afspraken met de verpleging te maken. Natuurlijk lukt dat niet in een half uurtje. De dochters zijn geïrriteerd en ontevreden over de zorg. Bovendien is moeder eerder die week al een keer gevallen. Ook zijn er veel vragen over medicatie en er is onduidelijkheid over de behandeling door de longarts.

Ik sta ze vriendelijk te woord, praat een zenuwachtige mevrouw B. wat moed in en verduidelijk het doel van de opname. Ook beloof ik contact op te nemen met de longarts en de cardioloog voor het aanpassen van de medicatie. Om half acht ’s avonds verlaat ik dan toch echt het ziekenhuis.

Twee dagen later wordt de patiënte in goede conditie ontslagen. De Movicolon heeft zijn werk gedaan, ik heb de long- en hartmedicatie aangepast,de afspraken bij de longarts vervroegd en met de huisarts overlegd over de zorgsituatie thuis. De verpleging ontvangt een doos chocolade, een bos bloemen en een kaartje. Mijn (over) werk is klaarblijkelijk vanzelfsprekend.

Ik snak niet naar chocolade, maar een simpel ‘dankjewel’ is vaak een prettige blijk van waardering.

Annemarie Bosch, arts-assistent