Cavia met een groot hart

Omdat mijn vrouw dierenarts is, komt het regelmatig voor dat wij aan de keukentafel een apart geval bespreken. De ene keer gaat het over een uilskuiken dat door de dierenambulance wordt afgeleverd, de andere keer over een kitten met tetralogie van Fallot.

Zo ook een aantal jaar geleden. Herman was een uit de kluiten gewassen cavia van vier jaar en hij had een paar weken eerder een verkoudheid doorgemaakt. Nadien bleef hij sloom en at hij nauwelijks meer. Vanwege een benauwde indruk met snelle oppervlakkige ademhaling werd, om een longontsteking uit te sluiten, een röntgenfoto gemaakt. Deze toonde geen infiltraat, maar wel een cardiomegalie. Een echo liet zien dat het hart van Herman een forse pericardeffusie rijker was, met aanwijzingen voor instroombelemmering van de rechterkamer. Er volgde overleg met de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren te Utrecht, maar daar had zich dit nog nooit voorgedaan. Herman was daar uiteraard zeer welkom, zodat men de nodige ervaring kon opdoen… Maar in dat geval deden we het liever zelf.

Met wat googelen vonden we een beschrijving van een Australiër die een soortgelijk geval had behandeld en zo verzamelden wij de nodige spuitjes en naalden. We brachten Herman met isofluraan onder narcose en schoren en desinfecteerden zijn buik. Ingepakt in warme handdoeken en gefixeerd in rugligging verwijderden we met een 22-gauge-naald en een aantal 5-cc-spuitjes onder echografische controle circa 9 cc sereus vocht via subcostale punctie uit het pericard. Dit toonde later een aseptische aspecifieke inflammatie zonder aanwijzingen voor maligniteit. Eenmaal uit narcose stortte Herman zich direct al piepend en knorrend op zijn nog volle voerbak. Een recidief pericardeffusie bleef uit en Herman heeft hierna nog ongeveer vijf jaar in goede gezondheid geleefd.

Marc Waskowsky, cardioloog

• Alle lezersbijdragen uit de Dierenspecial