Barrières

De eerste patiënt vandaag is een 52-jarige man uit een verpleeghuis. De gemiddelde leeftijd in een verpleeghuis is hier 55, en niet 80. Dat komt ook overeen met de gemiddelde levensverwachting.

De man spreekt geen Engels. Hij is verlamd van zijn tepellijn naar beneden vanwege een recent abces in zijn ruggenmergkanaal. Hij is incontinent voor urine en feces en wordt binnengebracht omdat hij ziek is. Lethargisch, hypotensie, pneumonie, urineweginfectie. Na flink wat vloeistof en een vrachtwagenlading vol met anti-biotica, knapt hij langzaam op. Weer een leven gered. Je kunt je afvragen of zijn kwaliteit van leven al niet erg dicht bij nul is en in hoeverre hij nog wil doorleven. Maar als iemand geen Engels spreekt en niet kan duidelijk maken wat hij wil, moet je toch maar actief handelen. Volgens Hippocrates bestaat geneeskunde allereerst uit ‘non nocere’: geen kwaad aanrichten.

Ethische kwesties verdwijnen hier naar de achtergrond om twee redenen:  de taalbarrière en de cultuurbarrière. Die zorgen ervoor dat levensbeëindiging, euthanasie en andere gevoelige onderwerpen niet of nauwelijks kunnen worden besproken. Behandelen tot in het oneindige is hier dan ook het devies. Het stoppen van de behandeling van een aboriginal ligt gevoelig. Dit kan door de community of erger: door de media, worden gezien als discriminatie.

Beeld: Gerben Keijzers

Een aboriginal meisje heeft volgens haar moeder een beetje diarree. Het kind kan net staan en hangt letterlijk aan moeders borst. Kinderen van anderhalf tot twee jaar oud grijpen hier als ze honger hebben gewoon naar de borst, die moeder er dan even laat uithangen, waar ze ook is. Dit meiske staat op de grond en grijpt moeders borst terwijl ik naar de longetjes luister. Niets mis met de eetlust, laten we maar zeggen. Het kind ziet eruit als maximaal 14 maanden, maar volgens moeder is het geboren op 1 januari 2003, of was het toch 1 juli? In aboriginal communities onthoudt men vaak of een kind in de zomer of in de winter is geboren.  Zomer en winter wordt in de westerse wereld vertaald naar een geboortedatum van 1 januari of 1 juli.  Ja, en die 6 maanden verschil maakt toch wel wat uit in een jong leventje. Het kind ziet er verder goed uit, niet gedehydreerd, maar volgens mijn baas kunnen aboriginal kinderen zonder er ziek uit te zien, nogal veel elektrolyten verliezen bij diarree. Dus bij elk aboriginal kind worden de elektrolyten getest. 

De flying doctors brengen een 50-jarige aboriginal binnen.  Volgens het ambulancepersoneel ingevlogen voor hoofdpijn. Voor de duidelijkheid: aborigines kennen geen gewone hoofdpijn. Als ze naar een dokter komen met hoofdpijn is er vaak sprake van een subarach-noïdale bloeding. De lokale specialist heeft in de laatste acht jaar maar een handvol keren een aboriginal met hoofdpijn gezien en op één na waren dat allemaal bloedingen of tumoren in het hoofd. Deze man spreekt bijna geen Engels en het enige wat ik kan zien is dat hij peentjes zweet, kortademig is en er beroerd uitziet. Ja, ja, pain. Waar? Hoofdpijn? No, no. Op de borst. No tucker. ‘Tucker’ is de aboriginal naam voor eten. Dat hij dus geen honger heeft en zich misselijk voelt. Toch maar een ECG, met wijdverspreide T-golfinversie. Een recente hartaanval. Hoe lang heeft u die pijn al? Long, long time. Tsja, dat kan dus alles betekenen. Gisteren is alles vóór nu, maar het lijkt erop dat hij toch al zeker meer dan 24 uur pijn op de borst heeft. Aspirientje, tabletje onder de tong, bloedontstolling en pijnstilling, en hupsakee, hij voelt zich in 10 minuten wat beter en minder zweterig. De taalbarrière en het daardoor beperkte doorvragen van de flying doctors hebben hem wat hartspier gekost.

Hiermee eindigt mijn Australische avontuur. Op de terugweg naar mijn hotel word ik zowaar gegroet door twee verschillende aborigines. Een teken dat ik moet terugkomen voor meer avonturen?

Gerben Keijzers, arts in opleiding tot emergency physician in Australië