Artsenstaking (2)

Met zijn oproep voor terugkeer naar kleinschaligheid roeit collega Schipperijn tegen de stroom in (MC 44/2004: 1721) Daarmee geeft hij blijk van weinig modebewustheid en dat is mij uit het hart gegrepen. Terugdringen van kosten in de zorg begint bij kleinschaligheid en continuïteit. Dit staat haaks op recente proefballonnen van WVS en ZN, zoals het opschalen van de normpraktijk voor huisartsen naar 3000 patiënten per arts (tweemaal zoveel als gemiddeld in de ons omringende landen), onzinnige marktwerkingsmechanismen tussen hulpverleners die juist zouden moeten samenwerken en plannen om de begrotingstekorten van de huisartsendienstenstructuren te dekken met opbrengsten van bijzondere verrichtingen voor bijvoorbeeld AWBZ-instellingen en gevangenissen.

Alsof de huisartsendienstenstructuren niet slechts twee doelstellingen hebben: goede zorg voor de patiënt en minder zorgen voor de dokter in acute gevallen buiten kantooruren.

Liever een dokter die dagelijks en drempelvrij beschikbaar is in de voormalige bakkerswinkel op de hoek, dan een glanzend maar peperduur gezondheidscentrum waar je na het passeren van de doktersassistente over vijf dagen terechtkunt bij een halve dokter met drie jaar avondstudie achter de rug. Of is dit gewoon ouderwets?

Even belangrijk bij het terugdringen van de kosten is het aanpakken van de bureaucratie. Een een rolstoel wordt niet goedkoper als na de aanvraag van de dokter nog een leger ‘deskundigen’ zich hierover buigt. In het halve jaar dat dit duurt, is het ding alleen nog maar duurder geworden.

Laat de dokter weer dokteren en de verpleegkundige weer verplegen, dat is het best voor alle partijen, de patiënt én de portemonnee van Hoogervorst.

Den Haag, november 2004

Frans Brons, huisarts