Arts zijn is wél leuk

Als arts-assistent moet je je verplaatsen in de belevingswereld van je patiënten. Sommige dingen kun je echter niet voorzien. De volgende anek­dotes wil ik u daarom niet onthouden.

Op de polikliniek zag ik patiënte A, 75 jaar, nadat zij kort daarvoor op de Eerste Hulp was geweest met een eerste gegeneraliseerd insult. Mevrouw was reeds bij mij bekend in verband met een cerebraal infarct 6 maanden eerder. Zij was erg geschrokken van de epileptische aanval en met name de consequenties die het voor haar zou hebben. Ik legde uitgebreid uit wat een epileptische aanval is, dat ik gezien het herhalingsrisico met medicatie wilde starten en dat zij de komende tijd niet zou mogen autorijden. Daarnaast besprak ik nog een aantal andere leefadviezen zoals niet zwemmen, niet in bad gaan en niet werken op hoogte (aangezien ik haar er wel voor aanzag om op de 1ste verdieping zelf de ramen te lappen). Na 15 minuten hadden we alles doorgenomen en had zij geen verdere vragen. Met de deurknop al in de hand schoot haar toch nog een vraag te binnen: ‘Dokter, kan ik wel een nieuw permanent krijgen of zijn de krulspelden en de warmtekap schadelijk voor mijn hersens?’

Nog een voorbeeld. Op het telefonisch spreekuur tijdens mijn periode op Kinderneurologie moesten de ouders van patiëntje B worden teruggebeld over de bloeduitslagen. Ik probeerde eerst het mobiele nummer en kreeg vader aan de lijn die enthousiast riep: ‘Oh, ik sta net met mijn hand in een koe, misschien kunt u mijn vrouw even bellen voor de uitslagen?’

Even was ik perplex, maar ik legde de telefoon neer en belde de moeder om te zeggen dat alles in orde was.

Wat een mooi vak; nooit saai en je blijft lachen.

Marlies B. Reinders, de arts-assistent