Amputatie met houtzaag

Wij hadden het geluk een boerderijtje te kunnen kopen, op nog geen tien minuten fietsen van het ziekenhuis waar ik werkte als chirurg. Gaandeweg verzamelden we allerlei dieren op onze boerderij, waaronder schapen. Op een winterdag ontdekte mijn vrouw, op haar ochtendronde met de hond, dat een van de ooien door het ijs was gezakt en met haar achterlijf in de sloot lag, misschien al wel uren. Het lukte haar niet het dier op het land te trekken, en ook niet om het – nadat ze in het water was gestapt – eruit te duwen, zwaar als het was door het water in de vacht. Met hulp van de naast ons wonende boer en zijn dochter, die trokken terwijl mijn vrouw weer duwde vanuit de sloot, werd het apathische dier ten slotte op het droge gebracht en in de schuur in het stro gelegd.

Mijn dappere echtgenote ondervond van dit avontuur geen nadelige gevolgen, maar met het schaap ging het niet goed. Het wilde niet eten, lag maar in het stro en na een paar dagen, in het weekend, begon het te stinken. In een van de achterpoten ontwikkelde zich gangreen. Er was een demarcatie te zien ter hoogte van het bovenste spronggewricht (bij ons de enkel). Ingrijpen was noodzakelijk en onder lokale infiltratieanesthesie heb ik de poot met een houtzaag geamputeerd, een handbreed boven het gewricht. De wond liet ik open en heb ik verbonden met een soort spica.

Nu het dode weefsel was verwijderd, knapte het dier snel op en begon weer belangstelling te krijgen voor hooi en biks. Toen de wond zich begon te sluiten, heb ik met watervast ‘gips’ om de stomp een koker gemaakt die zich goed hechtte aan de wol en waarin ik een stevige lat verwerkte, op de juiste lengte gezaagd, om als prothese te dienen. Ze heeft nog een paar maanden op haar kunstpoot met de andere schapen meegegraasd.

Rients Dijkstra, plastisch chirurg

• Alle lezersbijdragen nij de Dierenspecial