Afleidend gestommel

Zomer 1987. Ik was net klaar met mijn huisartsopleiding en sloeg aan het waarnemen.
Een van mijn eerste waarnemingen was een lang weekend in het Hollandse merengebied. Prachtige landschappen en dus mooie visiteritten. En natuurlijk allerlei interessante pathologie die ik tot dan toe nog nooit of zelden had gezien.

Midden in de nacht werd ik gebeld door de echtgenoot van een hoogzwangere met de mededeling dat ‘het stond te gebeuren’. Van een aanstaande bevalling was mij echter niets verteld door de op vakantie zijnde huisarts. Na veel zoeken vond ik de verlostas. Tijdens een duizelingwekkende rit in het donker oefende ik hardop: hoofdje, voorste schoudertje, achterste schoudertje, uitzuigen. Uiteindelijk vond ik – toen nog zonder navigatieapparatuur! – het adres: een alleenstaande boerderij, waar ik werd begroet door een blaffende waakhond en een met een lamp zwaaiende echtgenoot. De vrouw was al drie maal eerder bevallen en bleek al bijna ‘V.O.’ te hebben.

De echtgenoot zei dat hij blij was het nu eens te kunnen meemaken, want de vorige keren had hij er telkens door zijn drukke werkzaamheden overdag niet bij kunnen zijn. Ja, hij had zijn zeugen al wel vaak zien biggen, maar zijn eigen vrouw… Net op dat moment klonk er op de bovenverdieping gestommel van één van zijn kinderen, waarschijnlijk wakker geworden door de activiteiten rond de barende vrouw. Om het kind tot rust te manen liep de man naar boven en je raadt het al: de baby kwam er met een enkele perswee uit. Na enkele minuten kwam de man weer beneden; de teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Weer gemist!

Na de komst van de kraamzuster vertrok ik weer. De dag was intussen aangebroken en op de terugweg zag ik de smalle weggetjes met aan beide zijden water waarover ik die nacht had gescheurd.

Huug van Duijn, huisarts

Lezersbijdragen Bijzondere bevalling