Aandacht voor werk (2)

De heren Elders en Rodenburg, lid van het bestuur van de NVAB, breken een lans voor de behandelbevoegdheid van de bedrijfsarts (MC 18/2007: 783). Zij schetsen echter slechts een begin van argumenten. Zo wordt makkelijk voorbijgegaan aan de positie van de werknemer als patiënt en van de bedrijfsarts als adviseur van werkgever én werknemer. Argumenten voor het behandelrecht kunnen ook daartegen worden gebruikt.

De bedrijfsarts draagt bij aan het functieherstel van de werknemer. De auteurs noemen dit behandeling. So far so good. Maar helpt deze bijdrage (nog) niet voldoende? Wat verandert er als de bedrijfsarts wordt gefinancierd uit de ziektekostenpremie? Krijgt de werknemer/patiënt dan ook het recht om zijn eigen arts te kiezen? En wat als dit nu niet de bedrijfarts van het bedrijf is?

Enkele ziekenhuizen kennen specialisten voor arbeid en gezondheid en suggereren dat zij behandelen. De auteurs geven nergens aan dat dit systeem bijdraagt aan verbetering van het ‘therapeutisch’ handelen van de bedrijfsarts, bijvoorbeeld door meer evidence in de richtlijnen van de NVAB. Vraag is wat zij willen als ze zeggen dat de bedrijfsarts deel uitmaakt van ketenzorg.

Ruim 7000 huisartsen hebben de taak om als eerste een klacht te exploreren. Ik merk dat zij daarin steeds vaker het werk betrekken. Maar als huisarts én bedrijfsarts behandelen, wordt een rug dan tweemaal zo snel beter? Een bedrijfsarts die terugkeer in het werk regisseert en dat op de behandeling afstemt, is waarschijnlijk effectiever. Laat de bedrijfsarts dus doen waar hij goed in is of hoort te zijn: het beïnvloeden van die elementen van het arbeidssysteem die ziekte en verlies aan functionaliteit bevorderen. Bevorder daarnaast bij behandelaars de aandacht voor werk en blijf verantwoordelijk voor het managen van de gezondheid in het bedrijf. Dat is minstens zo moeilijk als het effectief behandelen van een patiënt.

Utrecht, mei 2007

Hans Dam, bedrijfsarts, manager health & safety