Magic Mountain

Een vlieg kruipt over een wegrottende vensterbank. Een verwassen gordijn wappert door een hoge, openslaande balkondeur. Filmmaker Mariam Chachia gebruikt in Magic Mountain veel cliché – of klassieke, zo u wilt – documentairebeeldtaal om een verhaal neer te zetten over Abastumani, een tbc-sanatorium in de heuvels van Georgië.

Het pand is een aaneenschakeling van vergane glorie: afbladderend barok behang en afgesleten visgraatparket wisselen af met verdwenen radiatoren en kapot meubilair. En van de patiënten kan misschien hetzelfde worden gezegd. Terwijl ze hun tijd in afwachting van genezing uitzitten, wisselen ze de massa’s pillen die het verplegend personeel aanreikt af met sigaretten, veel sigaretten. En wat zelfgestookte drank, bij een van de vele potjes backgammon die er worden gespeeld om de verveling te verdrijven. De trage beelden van Chachia, met weinig toelichting van haar voice-over en zonder het houvast van een verhaallijn, vergen het nodige van het kijkersgeduld. Wie volhoudt, krijgt een inkijkje in hoe de zorg er elders uitziet, dat in ieder geval dankbaar stemt voor het niveau van de Nederlandse zorg.