I don't want to sleep alone - Tsai Ming Liang

Liefde en zorg

'Ik denk dat je kunt zeggen dat al mijn films één doorlopend thema hebben en dat is het menselijk lichaam en de vraag hoe wij ons verhouden tot het lichaam.' Dat zei de Taiwanese cineast Tsai Ming Liang onlangs in een interview. Een waar woord, dat ook opgaat voor zijn nieuwste productie

I don't want to sleep alone

. Wie zijn werk ook maar enigszins kent, weet wat hem te wachten staat: lange, verstilde shots (hij filmde ooit de langste huilscène uit de filmgeschiedenis), spel met licht en donker, weinig dialoog en een simpele geschiedenis, als altijd bevolkt door emotioneel afgestompte mensen die fysiek moeizaam in het leven staan. Onder hen ook Tsai Ming Liangs vaste hoofdrolspeler en alter ego Lee Kang-sheng, die in een eerdere film al eens doorlopend op zoek was naar genezing van zijn chronische nekklachten.

In

I don't want to sleep alone

speelt hij Hsiao-kang, een zwijgzame, dakloze Chinese man, die op een nacht in Kuala Lumpur in elkaar wordt geslagen en beroofd. Een groepje illegale gastarbeiders verzorgt hem daarna met liefde. Weer op de been ontmoet Hsiao-kang een serveerster die op haar beurt ook iemand verzorgt: de verlamde zoon van een café-eigenaresse - ook dat is een rol van Lee Kang-sheng. De serveerster voelt zich sterk tot Hsiao-kang aangetrokken. Als de stad wordt omhuld in merkwaardig soort mist, komen in een bijna surreële sfeer de verlangens van alle nogal vaag neergezette, ogenschijnlijk zo stoïcijnse personages tot een, soms tragikomisch, hoogtepunt.

Zorg, liefde, lust en een ziekmakende omgeving; Tsai smeedt ze tot een eenheid. Je gaat je vragen stellen: kan het verlangen naar liefde een ziekte zijn? En de vervulling daarvan een vorm van zorg? << HM

Scoop - Films

Waardeer deze film:

Trailer: