Film: Room

Moeder en kind

Voor het eerst de wereld zien: hoe is dat? Wie kom je als eerste tegen? Hoe is het als de kamer waarin je al je hele korte leven verblijft niet het totale universum blijkt? ‘There’s Room, there’s outer space, then all the TV planets, then heaven’, zegt de 5-jarige Jack in Room, Lenny Abrahamsons schitterende verfilming van de gelijknamige bestseller van Emma Donoghue, die haar boek zelf bewerkte tot een scenario. Daarin vertelt ze het verhaal van Jack en zijn moeder – ‘Ma’ – die opgesloten zitten in een kamer van 3 bij 3 meter, met alleen een dakraam. Een man, die ze Old Nick noemen, houdt hen gevangen. Hij ontvoerde Ma zeven jaar geleden, misbruikt haar en is degene die Jack heeft verwekt, maar Ma zal hem nimmer vader noemen, want een ‘biologische relatie is geen relatie’. In de kamer heeft ze een eigen wereld – ‘Room’ – gecreëerd voor Jack, en doet ze alles om hem een volwaardige opvoeding te geven. ‘Room’ is net zozeer zijn oneindige, sprookjesachtige universum – let op de referenties naar Alice in Wonderland en De Graaf van Monte Cristo – als dat het Ma’s gevangenis is. Waar Ma gevaar ziet, ziet Jack liefde en veiligheid.

Hun fysieke bevrijding – wat het tweede deel van de film beslaat – blijkt aanvankelijk allerminst een psychologische bevrijding: ‘Room’ zit in hun hoofd. Juist dat gegeven maakt het geen simpele horrorfilm of een thriller, maar een bijna metaforische reflectie over de gang van het ‘gewone’ leven zelf, alleen wel in extremis. Over de ‘wonderjaren’ van de kindertijd, over ouderschap en moederliefde, over hechting en loslaten. Emma Donoghue heeft gezegd dat Room haar manier was om de volle rijkdom van emoties te exploreren die een rol spelen in ‘dit essentiële, nogal gekke drama van onze levens’.

Brie Larson (als Ma) en de 7-jarige Jacob Tremblay (als Jack) zijn perfect in hun rollen; Larson kreeg deze week een Oscar. En o ja, de eerste vreemdelingen die je tegenkomt zijn politieagenten en dokters. Henk Maassen

Room, nu in de bioscoop