Boek: Het verdriet van anderen

Lezen helpt genezen

Bij literatuur moet er iets op het spel staan, betoogt Philip Huff (1984) in Het verdriet van anderen. En literatuur maakt je tot een goede lezer, ook van het leven, schrijft de gelauwerde Britse auteur Julian Barnes in A Life with Books. Wie in de verbeelde wereld van een boek binnentreedt, ontsnapt niet uit het leven, maar duikt er juist dieper in. Dieplezen is oefenen voor het leven. Literatuur lezen kan de schijn wekken dat je je afzondert, maar de effecten zijn bij uitstek socialer dan die van menig zogenaamd sociaal medium, vindt Philip Huff. Hij heeft gelijk. Wie leest, stelt zich open voor de ervaringen van anderen en leert zichzelf beter begrijpen.

Zijn verblijf in het ziekenhuis, waar Huff vier keer werd geopereerd wegens hartritmestoornis met daarna heftige complicaties (flebitis rechterarm, harttamponnade en pneumonie met sepsis), confronteerden hem met anderen én zichzelf. Net als in de boeken die hij las.

Huff wil dolgraag iets van zijn leven maken, verblijft een zomer in New York, woont een jaar in Berlijn, reist in Nieuw-Zeeland en Australië, en vervelend genoeg blijkt zijn vriendin tussen de diverse ziekenhuisopnames ineens een ander te hebben, waarop Huff van ellende een tijd in therapie gaat bij een psycholoog.

Het best is Huff op dreef in zijn essay over In Cold Blood van Truman Capote – over het kwaad dat in ons huist. Kwaad is volgens Capote een mogelijkheid, geen noodzakelijkheid. Er moet ruimte blijven voor hoop, voor verandering, schrijft Huff. Tot de boeken die hem inspireren behoren de schitterendste titels, zoals Mrs Dalloway van Virginia Woolf, The Bell Jar van Sylvia Plath en Boven is het stil van Gerbrand Bakker. Van dit soort boeken krijg je nooit genoeg. De belangrijkste les voor artsen ontbreekt nog: lezen helpt genezen.

Het verdriet van anderen. Philip Huff, De Bezige Bij, 223 blz.

Bestel direct: Paperback € 18,90  | Ebook € 12,99