All the Beauty and the Bloodshed

De fameuze fotograaf Nan Goldin maakte tweemaal in haar leven van nabij een ingrijpende volksgezondheidscrisis mee: de aidsepidemie en recentelijk de opiatencrisis in de VS.

Hoe ze daarmee omging vertelt de schitterende documentaire All the Beauty and the Bloodshed van Laura Poitras. Goldin overleefde haar verslaving aan oxycodon – ze kreeg het middel na een chirurgische ingreep – naar eigen zeggen ternauwernood. Ruim twee maanden rehab waren nodig om haar te bevrijden van de zucht naar de pijnstiller. En dat lukte alleen maar omdat ze zich een goed ziekenhuis en dito behandeling kon veroorloven, iets wat lang niet voor alle slachtoffers is weggelegd. De documentaire is daarmee in de eerste plaats een aanklacht tegen de familie Sackler: zij hebben het middel op de markt gebracht, gedistribueerd en in de pen van tal van artsen gekregen. Goldin kende ze als mecenassen, wier naam aan tal van zalen in musea en galerieën verbonden was. Hoe Goldin hen met haar organisatie P.A.I.N. (Prescription Addiction Intervention Now) in het openbaar ter verantwoording roept, is indrukwekkend en ontroerend. Minstens zoveel indruk maakt haar levensgeschiedenis, die op een slim gemonteerde wijze met haar activisme wordt verbonden. Over haar getroebleerde jeugd gaat het, en over het leven in suburbia met alle conformiteit en onderdrukking van dien, over haar rebellerende zus die haar voorbeeld was en die zelfmoord pleegde, haar sociale fobie en het anker dat ze vond bij een androgyne jongen (‘mijn oog in de storm’). Over hoe ze haar biseksualiteit ontdekte en in de New Yorkse Bowery belandde waar ze zich onderdompelde in een subcultuur van gemarginaliseerde types van wie velen ten prooi zouden vallen aan aids. Goldin was zelfs korte tijd actief als sekswerker. Na dit alles begrijp je het als ze zegt: ‘Photography was a way to walk through fear.’ Van die fotografie krijgen we gelukkig veel te zien. 

All the Beauty and the Bloodshed, nu in de bioscoop.