Zelfs geen belangstellend telefoontje?
9 reactiesOp ziekenbezoek bij een vriend van ons, 83 jaar. Hij kampt de laatste jaren met een depressie en angststoornis. In zijn voorgeschiedenis een kampverleden. Hij wordt behandeld in een academische ggz-instelling. Vele behandelaren gehad, maar nu heeft hij een psycholoog die hij vertrouwt en die hem heeft toegezegd dat zij zijn vaste behandelaar zal blijven, zolang als nodig. Regelmatig heeft hij daarnaast contact met (wisselende) psychiaters, de laatste toont zich betrokken en begeleidt hem wat betreft de medicatie.
Sinds zes weken is bekend dat onze vriend een hypofysetumor heeft. Uiteraard geeft dit opnieuw veel onrust en onzekerheid. Hij gaat een uitgebreid diagnostisch traject in. In verband hiermee zegt hij de lopende afspraken bij de ggz af, met reden omkleed.
Een week voor de operatie krijgt hij van zijn huisarts een kuur prednisolon in verband met een prikkelhoest. Zij is op de hoogte van de problematiek; er vindt geen overleg plaats met de behandelend endocrinoloog over deze medicatiekeuze.
Twee weken geleden is onze vriend via een endoscopische ingreep geopereerd. Het blijkt gelukkig om een goedaardige tumor te gaan. Het gaat naar omstandigheden goed met hem, dubbelzien, vermoeidheid en verlies van reuk en smaak zijn de belangrijkste klachten op dit moment. De begeleiding vanuit het ziekenhuis is prima, inclusief instructies voor het gebruik van hydrocortison im, bij het optreden van traumata en intercurrente aandoeningen.
De huisarts en de behandelend psycholoog hebben na het laatste fysieke contact niets meer laten horen. Als gepensioneerd huisarts overvalt mij een gevoel van plaatsvervangende schaamte.
Betrokkenheid bij en begeleiding van een kwetsbare patiënt en zijn echtgenote hoort toch bij het huisartsenvak? Bovendien is deze casus niet alledaags en in die zin ook interessant.
Is het huisartsenvak gedegradeerd tot het beantwoorden of behandelen van de hulpvraag? Het kan toch niet zo zijn dat zelfs een belangstellend telefoontje niet meer past in het tijdschema van de o zo drukke huisarts?
Lees ook
H.J.H Kraaij
Huisarts , Elburg
Met de schrijver deel ik, dat ik als huisarts graag van me zou laten horen in een casus als deze. En tegelijk snap ik volledig de collega’s die schrijven dat het soms eenvoudigweg niet haalbaar is om een ieder in je praktijk bij wie er wat speelt, na... te lopen. Elke dag in mijn praktijk is een race tegen de klok en als je eens een dag wat minder in vorm bent, dan is het simpelweg niet af te krijgen! Dit is nou precies waarvoor wij Meer Tijd voor de Patiënt willen! Om te zorgen dat je meer kan doen dan sec de hulpvragen beantwoorden - en daarmee vooral tegemoet te komen aan hen die de weg weten in de zorg. Met een kleinere praktijk en minder belasting van de ANW kan je weer een echte huisdokter worden die weet wat er speelt en op z’n tijd langsgaat of belt.
A.R.E. Klaver
Huisarts
Ik ben het eerlijk gezegd WEL eens met de schrijver van dit stukje: hier was ten minste een telefoontje op zijn plaats geweest.
A. G?bel
Huisarts
Niemand is het oneens met de schrijver van dit stukje dat een telefoontje op zijn plaats was geweest. We stellen alleen ter discussie of het van ons VERLANGD mag worden en of het (nog) wel haalbaar is anno 2022 om dat allemaal in het vizier te hebbe...n.
W.C. Hartgers
huisarts, Amsterdam
Beste collega. U heeft geen idee hoe druk het tegenwoordig is in de gemiddelde huisartsenpraktijk. Bovendien is bijna niet bij te houden wie er op een bepaald moment in het ziekenhuis ligt. Gemiddeld gaat het om zo'n 20 mensen. Vaak zijn mensen ook o...nbereikbaar, juist omdat ze in het ziekenhuis liggen. Ik was altijd al blij, als ik de telefoontjes met vragen van patiënten aan het eind van de dag had afgerond en de noodzakelijke visites had afgelegd. Dit soort sociale telefoontjes kunnen er echt niet meer bij.
N. van de Weg
Psychiater, Arnhem
De patiënt zegt zijn afspraken met de GGZ ivm een hypofysetumor. Zo te lezen is er geen contact geweest met zijn behandelaren en heeft hij de afspraken via het secretariaat afgezegd.
Geldt dat eigenlijk niet ook voor de GGZ (psycholoog/psychiater) ...dat het wel passend zou zijn om iets van zich te laten horen? Misschien kan hij niet fysiek naar afspraken komen, maar kunnen telefonische of online afspraken wel. Misschien vindt hij de ggz behandeling nu even niet zo belangrijk/ niet haalbaar en wil hij zelf een therapiepauze, maar misschien geeft eea een toename van angst en is vanuit zijn therapeut juist extra ondersteuning nodig en ook mogelijk en heeft hij daar niet aan gedacht. Misschien zijn er vragen over de psychiatrische medicatie, in relatie tot zijn somatische behandeling. Ook blijft nu onduidelijk wie het initiatief gaat nemen voor een nieuwe afspraak als het diagnostische en behandeltraject achter de rug is.
Is dit niet juist iets voor shared decisionmaking hoe om te gaan met deze onverwachte situatie? En ook praktisch af te stemmen hoe verder?
E.J.W. Keuter
neuroloog, Aruba
Maar als gepensioneerd huisarts hebt u uw vriend dan toch zeker zelf zo vaak mogelijk opgezocht? En als u getwijfeld had over een medische kwestie had u dat toch kenbaar gemaakt? Een vriend die gepensioneerd huisarts is is een kostbaar bezit.
J.A. Bruggers
Huisarts, Groningen
Tsja, beste oud-collega: vroeger was nu eenmaal alles beter!
Maar het is ook niet zo gemakkelijk: al die onuitgesproken verwachtingen, en het moet dan ook onmiddellijk. Het gebeurt mij ook wel eens dat een week niet toe kom aan een "sociaal telefoo...ntje", zeker als iemand naar tevredenheid door een collega wordt behandeld. Altijd heel prettig als de patiënt dan zelf aan de bel trekt, zodat je hulp kan geven waar nodig, in plaats van klagen tegen iedereen behalve degene om wie het gaat, met een verongelijkte column als gevolg.
Ik pleit voor gezamenlijke verantwoordelijkheid; de tijd dat de huisarts het allemaal wel wist ligt echt achter ons.
A. G?bel
Huisarts
En toch...en toch, word ik altijd een beetje tureluurs van dit soort berichtjes, waarin de lat zo hoog wordt gelegd dat ik slechts bedremmeld omhoog kan kijken, denkend 'daar kom ik nooit overheen'.
Ik probeer veel in de gaten te houden, schrijf cond...oleance-briefjes, pleeg telefoontjes bij ernstige opnames, probeer mensen te bezoeken als ze weer thuis zijn. Maar dat lukt gewoon niet altijd. Er zitten maar 24 uur in een dag en bij 3000 patiënten er blijk van te geven hun hele medische handel en wandel te volgen is niet waterdicht te krijgen.
Ik heb wel eens in een vlaag van wanhoop uitgeroepen naar een mevrouw die ik had laten opnemen in het ziekenhuis, en die nadien zei dat ze teleurgesteld was dat ik na haar opname 'niets van me had laten horen': "ik ben niet uw zoon, Tegen uw zoon zegt u maar 'ik heb je gemist en waarom ben je niet langsgekomen', maar niet tegen mij. Ik ben uw dokter en als u mij nodig heeft bel me dan en dan kom ik, dat ziet u, want daarom ben ik nu hier". Een hele tirade, overigens niet eens onsympathiek geuit, maar ik stond er zelf van te kijken. Ik was gewoon boos over deze onterecht familiaire claim op mijn spontane aanwezigheid en attentheid terwijl dat gewoon niet realistisch is. En juist nadat ik veel aandacht voor haar had gehad voor de opname en je als huisarts continue bezig bent om mensen te helpen en - zeker anno 2022 - niet teleur te stellen. Bovendien was het een rare paradox op het moment dat ik bij haar thuis zat te informeren hoe het gaat. Weliswaar op haar verzoek, maar dat maakt het niet minder goed. Na mijn ontboezeming bond ik natuurlijk meteen weer in, want zo zijn we dan ook wel weer, maar ik was achteraf best tevreden dat ik eens een keer van me had afgebeten in plaats van me dit soort uitspraken zonder meer te laten aanleunen.
Dus met alle begrip voor wat deze oud-collega schrijft: laten we niet te streng voor onszelf wezen: behoefte aan contact kan ook door de patiënt kenbaar gemaakt worden in plaats van dat we ons eigen balboekje moeten bijhouden en dat mensen teleurgesteld zijn als we ze niet ten dans vragen.
[Reactie gewijzigd door G?bel op 02-12-2022 15:42]
M. Schipper
Huisarts io , Nijmegen
Amen. Het zou prachtig zijn als we de tijd en rust en aandacht voor dit soort telefoontjes en bezoekjes zouden krijgen, en kunnen nemen, maar het zou minstens zo prachtig zijn als diezelfde tijd, rust en aandacht er voor ons vak en de verscheurkalend...er zou zijn.